Tip:
Highlight text to annotate it
X
Takk fyrir.
Það er fólk úti í veröldinni
sem er sífellt að segja mér frá öllu sem er að.
Ég er ekki viss um hverju það vill
koma til skila - ég næ því alla vega ekki.
Ég tel að það sé ekkert að veröldinni
eða fólkinu í veröldinni
annað en að þau eru enn í þróun.
Hlutir eru eins og þeir eru og ef ykkur líkar það ekki
skuluð þið skipta um skoðun eða gera þá betri.
Ég hef dálæti á viðhorfinu „allt er í lagi”.
Munið þið eftir Díönu Ross og Supremes?
„Það er allt í fína lagi
- kreppan horfin burt!
Það er allt í fína lagi
kreppan horfin burt!”
Ég hef fengið yfir mig þrjá fellibylji á síðustu tveimur mánuðum.
Tvö tré féllu í gegnum þakið hjá mér,
ég léttist um rúm þrettán kíló við erfiðisvinnu,
og ég er enn raulandi: „Það er allt í fína lagi
- kreppan horfin burt!”
Og ef þetta er rangt hjá mér þá er það líka í lagi...
Þessi „allt er í lagi” afstaða
tengir ykkur við æðra sjálfið,
allt er í stakasta lagi;
og ef „ego” sjálfinu líkar það ekki þá er það líka í lagi.
Hvað um það, ég kom hingað í dag vegna þess
að ég vildi segja ykkur: Þið eruð í lagi.
Og ef ég get aðeins sannfært ykkur um einn hlut
þá er það þetta: Þið eruð í lagi.
Mig langar að segja ykkur fellibyljasöguna mína.
Við erum stödd hérna úti...
Á milli fyrsta og annars fellibylsins var
bensínskortur hér á Flórída og bensín var skammtað.
Hjá þeim fáu bensínstöðvum sem höfðu rafmagn voru langar raðir.
Ég varð að bíða í pallbílnum mínum í tvo tíma
til að kaupa fimm gallona brúsa af bensíni
einn af þessum rauðu brúsum eins og herinn notar.
Á endanum gekk það og ég var á heimleið,
þegar ég sá mann,
sem var að ýta bílnum sínum út af veginum.
Konan hans reyndi að stýra bílnum.
Hún var virkilega hrædd og spennt...
Ég stoppaði og hjálpaði til við að ýta bílnum í bílastæði
miskunnsami Samverjinn, ekki satt?
Ég spurði hann hvað væri að
og var að vona að hann væri rafmagnslaus...
Nei, hann var bensínlaus.
Þið þekkið þetta andartak þegar veröldin prófar ykkur?
Ég er með brúsa af bensíni á pallinum og hann vantar það.
Ég átta mig ekki á öllum prófunum sem veröldin varpar til mín
en þetta var augljóst.
Ég tók rauða brúsann
úr bílnum og lét hann hafa.
Og maðurinn bauð mér borgun en það átti eiginlega ekki við
því við vissum báðir hvað bensínið var verðmætt
og erfitt að nálgast það.
Ég sagði: „Æ – gleymdu því.
Láttu það ganga.
Hjálpaðu næsta manni.”
Hann spurði hvar ég byggi,
ég sagði honum það og hélt svo á braut.
Reyndar leið mér ljómandi vel.
Mér leið betur en ef ég hefði haldið bensíninu.
Ánægjan sem fylgir góðmennsku
er ólík allri annarri gleði sem við upplifum.
Óeigingjörn þjónusta við aðra lætur okkur
ávallt líða betur með okkur sjálf..
Ég fór á skrifstofuna og þó ég væri tveimur eða
þremur tímum of seinn, leið mér afar vel.
Glaður.
„Allt er í stakasta lagi...”
Ég hefði verið vansæll og önugur allan daginn
ef ég hefði haldið bensíninu.
Það minnti mig á að ef ég vildi vera glaður
þyrfti ég bara að sýna góðmennsku.
Þvílík hugmynd.
Hvað með það. Um kvöldið fór ég heim og bensínbrúsinn
beið mín við hliðið, fullur af bensíni.
Hvað veröldin getur verið yndisleg.
Og þetta, er fyrir mér tilfinningin
fyrir upplýstri alheimsmenningu.
Ég veit að góðmennska hans
að skila bensíninu veitti honum ánægju.
Svo þið getið bætt heiminn með góðmennsku.
Talandi um góða veröld. – Eins og þið sjáið þá hafa
leiðbeinendurnir einu sinni enn boðið mér að tala til ykkar.
„Harry, talaðu á fagmannsnámskeiðinu
- bara stutt, svo fólkið geti séð þig.”
„Ja – ég veit ekki.
Hvað ætti ég að tala um?”
Nú var það Avra sem beit á agnið.
Hún sagði: „Ó, talaðu um hvað sem er...”
Já!
Þarna er það, fullt umboð!
Harry leystur úr læðingi – talaðu um hvað sem er!
Avra áttaði sig á að hún hafði gert mistök.
Of seint. . .
Látum okkur nú sjá hvað felst í „hverju sem er”?
Ó, nóg um hvað sem er.
Við skulum tala um mig.
Eins og sum ykkar vita.
Undir þessu borgarlega og yfirmáta fágaða yfirbragði
er einfaldur sveitastrákur.
Jú, það er alveg satt; sveitastrákur sem hefur buslað
í búskap, garðyrkju og alið dýr mestanpart lífsins.
Raunar, á þessu augnabliki er sundlaugin hans heimili
500 sprækra, hamingjusamra Tilapia fiska
sem synda allir upp í strauminn.
Þið hafið e.t.v. heyrt hann segja þá sögu.
Ég ætla að segja ykkur hvað þessi sveitastrákur lærði
af búskap.
Á sjöunda áratugnum sótti hann tíma í grasafræði,
en hún var frekar leiðinleg.
Hann skrópaði í flestum tímunum
og vissi ekki af fyrr en kom að prófi.
Á síðustu stundu skilaði hann prófblaði,
með tveimur orðum á: „Allt vex.”
Þetta var grasafræði, ekki satt?
Honum fannst þetta djúpvitur yfirlýsing.
Það gæti haft eitthvað að gera með
það sem hann reykti á þessum tíma.
[Hermir eftir hippa] „Allt vex, maður...
allt vex!”
Ég sagði ykkur að þetta var sjöundi áratugurinn.
En þetta var djúpstæð,
uppljómandi hugmynd: „Allt vex.”
Hann vonaði að kennarinn sæi viskuna
í þessu innsæi og kannski gerði hann það.
En hann sendi blaðið til baka merkt „F”
og hafði krotað með rauðu
- „og deyr!”
Ég hugsa að það fari eftir því hvernig á það er litið.
Sveitastráknum fannst kennarinn hafa neikvæða afstöðu
- eins og svo oft á við um unglinga –
örugglega ekki aðdáandi Díönu Ross.
Þetta var áður en sveitastrákurinn hafði kynnst Övru
og var enn nokkuð góður í að eiga síðasta orðið.
(Ég á eftir að gjalda fyrir þetta...)
Svo hann sendi blaðið til baka og undir
„og deyr,” skrifaði hann: „Hvað deyr?”
Það var ekki bara að hann félli í grasafræði
heldur varð hann verulega þreytandi í vinahópnum.
Hann tönglaðist sífellt á sömu setningunni:
„Þið vitið, allt vex.”
„Hvernig gengur Harry?”
„Allt vex...”
Fólk tók að forðast hann; svo hann lét prenta
á stuttermabol: „Allt vex.”
Ég skal segja ykkur í einlægni að honum fannst hann vita
nokkurn veginn allt sem þurfti að vita.
Vöxtur er tilgangur lífsins.
Nokkrum árum seinna fékk hann tilefni til að rækta
grænar baunir fyrir verslun sem seldi heilsufæði.
Það var ekki mikið upp úr því að hafa en það hélt honum
frá vandræðum; nokkurn veginn frá vandræðum.
Sjáið til, það var heilsubúðin þar sem Avra vann.
Allt í lagi – sannleikann; hann ræktaði lífrænar baunir
svo hann gæti farið í bæinn og hitt Övru.
Hvað? – Hvernig hittið þið stelpur?
Hvað sem því líður, hann gerði tilraun með að bera
lífrænan áburð í sum beðin en lét önnur eiga sig.
Mánuði síðar voru baunirnar
sem fengu áburðinn næstum helmingi stærri en hinar.
Vá – önnur hugljómun: Hægt er að láta hvað sem er þróast
af sjálfu sér eða hafa áhrif á það svo það vaxi hraðar.
Það er sennilega það sem hann hefði átt að læra
í grasafræðinni.
Ef hann fær annað tækifæri á grasafræðiprófi mun hann segja:
„Hægt er að láta hvað sem er þróast af sjálfu sér
eða hafa áhrif á það svo það vaxi hraðar.”
Það er hægt að hraða vexti.
Á þeirri stundu var hann sjálfupplýstur, lífrænn ræktandi.
Hann horfði til himins og sagði: „Allt í lagi Guð -
ég er tilbúinn fyrir næsta verkefni!”
Ég vildi að ég gæti sagt ykkur að himnarnir hefðu opnast
eða svoleiðis – eða jafnvel að kráka hefði flogið yfir.
og dritað á höfuð hans en það var ekki það sem gerðist.
Hann lyfti baunalaufi að hann heyrði dauft japl
og það jókst stöðugt.
Hann lyfti baunalaufi og undir því var urmull
af grænum fiðrildalirfum að gleypa í sig uppskeruna.
Og þar sem hann gat ekki notað skordýraeitur
var honum vandi á höndum.
Þetta var eitt af þessum „tilvistaraugnablikum”.
Hann var á krossgötum í eftirsókn eftir sannleikanum og Övru.
Hann gæti plantað mótstöðubaunum... uh;
eða sagt Övru að hann væri að rækta fiðrildalirfur
til lyfjarannsókna.
Og í þann mund er hann ákvað að nota lirfusöguna
kom horneðla hoppandi
og hóf að gæða sér á lirfunum.
Humm – hann er að rækta horneðlur.
Hvað var Guð að reyna að segja honum?
Hann velti fyrir sér ýmsum útgáfum af tælandi sögum um það
hvers vegna hann ræktaði horneðlur en þær hljómuðu ekki vel.
Þannig að hann ákvað að hætta að ljúga.
að minnsta kosti þann daginn Hugmyndin sem kviknaði
á þesu tímabili var að hraða mætti vexti
og þroska meðvitundarinnar.
Það er hin sanna menntun,
gagnstætt því að innræta fólki viðhorf.
Um það snýst menntun.
Og með þá uppgötvun sneri hann aftur til kennslu.
Lykilspurningarnar eru: Hvað örvar þróun
upplýstrar meðvitundar? Og hvers vegna?
Og það eru spurningarnar sem heimspekingar
og andlegir kennarar hafa spurt sig að
síðustu 5000 árin.
Ef þið gætuð skoðað allar pólitískar, trúarlegar eða
andlegar stefnur niður í kjölinn
finnduð þið skoðun einhvers
á því hvað örvar
þróun æðri meðvitundar.
Því miður þá er útkoman ekki alltaf rétt.
Ein af þekktum dæmisögum vestrænnar siðmenningar
er kölluð dæmisaga Platós um hellafólkið.
Hve mörg ykkar þekkja hana?
Hún var þekktari hér áður. . .
Dæmisaga er saga með dulinni merkingu eða lærdómi.
og í „dæmisögunni um hellafólkið” setur Plató upp mynd
af fólki sem situr fyrir framan vegg í dimmum helli.
Bak við fólkið er eldur og fígúrur (litlar brúður);
sem sveiflast fram og til baka í ljósinu frá eldinum
og varpa skuggum á vegginn fyrir framan fólkið.
Fólkið sér ekki eldinn
og lítur aldrei á brúðurnar.
Það sér aðeins skuggana sem brúðurnar varpa
á vegginn fyrir framan það.
Og fólkið fer að trúa því að þessir skuggar séu raunveruleiki -
og það upplifir mikla þjáningu vegna viðhorfa sinna.
Þið hafið sennilega haft Avatarnemendur sem trúa því
að veröldin sé uppspretta óhamingju þeirra –,
þeir eru að eltast við skugga.
Fólkið í dæmisögu Platós trúir því að
skuggarnir séu raunveruleikinn því það þekkir ekkert
nema skugga og álítur
að það sé ekkert til nema skuggar.
Meginhindrunin fyrir vakningu fólksins er það viðhorf
að því finnst að það sé nú þegar vakandi.
Þá gerist það, vegna forlaga eða kringumstæðna
- kannski af slysni -
að einn þeirra snýr sér við.
Plató notar fornafnið „Hann”
en það gæti eins hafa verið kona.
Og hann snýr höfðinu og sér dúkkurnar sveiflast
fram og til baka fyrir framan eldinn.
Og á því augnabliki áttar hann sig á því
að skuggarnir eru bara skuggar
og þjáningin stafar af fáfræði.
Og ef hann er eitthvað líkur okkur hinum,
snýr hann sér sennilega fljótlega aftur að því
að horfa á skuggana og þjást.
Og kannski varir upplifunin ekki lengi
en nú veit hann það allavega.
Og hann hefur upplifað þetta einstaka augnablik
meðvitundar þar sem hann áttaði sig á að
skuggarnir eru skuggar – köllum það Avatarinnsetningu.
Og hafandi séð sannleikann togar það í hann
þar til á endanum að hann gengur út úr hellinum
og út í sólskinið.
Og við köllum það að fara á Wizardnámskeið.
Hann langar að dvelja í sólskininu það sem
eftir lifir en finnur fyrir skyldu sinni gagnvart
þeim sem enn þjást. Þeim sem trúa enn á skuggana
og að það sé ekkert til nema skuggar.
Hvernig á að upplýsa þá?
Ef hann fer aftur inn í hellinn og reynir að segja sannleikann
þá skilja þau hann ekki.
Þau trúa honum ekki.
Fólkið hefur aldrei heyrt orðið „sólskin”.
Það telur að hann sé klikkaður og vandræðagemsi.
Og hann er settur í fangelsi í skuggaveröldinni
eða jafnvel krossfestur.
Því tal hans um sólskin hefur enga merkingu fyrir fólk
sem hefur bara séð hellisskugga.
Meginhindrunin fyrir vakningu fólksins er það viðhorf
að því finnst að það sé nú þegar vakandi.
Og þó þessi yfirlýsing sé sönn
þá ber hún í sér þá ásökun að vera ekki í lagi.
Þið vitið: „Hvað áttu við með því að ég sé ekki vakandi?”
Það ógnar „egóinu” – og það er ekki frjósamur jarðvegur
fyrir sjálfsþroska eða vöxt.
Það er örugglega ekki Díana Ross að syngja
„Það er allt í fína lagi...”
En á endanum, ef hann þraukar nógu lengi,
mun hin upplýsta persóna Platós þjálfast í
að leiða hjá sér fáfræði og skort á umburðarlyndi
skuggafólksins.
Hann fer á Wizardnámskeið.
Hann öðlast getu til að skilja og stýra sköpuninni.
Hann starfar frá sjónarhorni æðra sjálfsins
án þess að þurfa samþykki eða hrós.
Hann tekur einfaldlega ábyrgð á því að umbreyta fólkinu,
umbreyta siðmenningunni.
Hann lærir að hvetja og hvetur fólkið
sem er í sjálfheldu þjáningar í skuggaveröldinni.
Hann lærir að fá það til að snúa sér við og sjá ljósið
án þess að því finnist að það hafi á röngu að standa.
„Það er allt í fína lagi.
Kreppan horfin burt...”