Tip:
Highlight text to annotate it
X
Atli sendi ár til Gunnars kunnan segg at ríða, Knéfröðr var sá heitinn;
at görðum kom hann Gjúka ok at Gunnars Höllu, bekkjum aringreypum ok at bjóri svásum.
Drukku þar dróttmegir, en dyljendr þögðu, vín í valhöllu, vreiði sásk þeir Húna;
kallaði þá Knéfröðr kaldri röddu, seggr inn suðræni sat hann á bekk háum:
Atli mik hingat sendi ríða erendi mar inum mélgreypa myrkvið inn ókunna,
at biðja yðr, Gunnarr, at it á bekk kæmið með hjalmum aringreypum at sækja heim Atla.
Höfði vatt þá Gunnarr ok Högna til sagði:
Hvat hyggr þú brúði bendu, þá er hon okkr baug sendi, varinn váðum heiðingja? Hygg ek, at hon vörnuð byði.
Hár fann ek heiðingja riðit í hring rauðum, ylfskr er vegr okkarr at ríða erendi.
Ulfr mun ráða arfi Niflunga, gamlir, gránvarðir, ef Gunnars missir,
birnir blakkfjallir bíta þreftönnum, gamna greystóði, ef Gunnarr né kemr-at.
Fetum létu fræknir um fjöll at þyrja mari ina mélgreypu Myrkvið inn ókunna;
hristisk öll Húnmörk þar er harðmóðgir fóru, ráku þeir vandstyggva völlu algræna.
Land sáu þeir Atla ok liðskjalfar djúpa, Bikka greppar standa á borg inni háu,
sal of suðrþjóðum sleginn sessmeiðum, bundnum röndum, bleikum skjöldum,
dafar darraðar; en þar drakk Atli vín í valhöllu, verðir sátu úti
at varða þeim Gunnari, af þeir hér vitja kvæmi með geiri gjallanda at vekja gram hildi.
Systir fann þeira snemst, at þeir í sal kómu bræðr hennar báðir, - bjóri var hon lítt drukkin:
Ráðinn ertu nú, Gunnarr. Hvat muntu, ríkr, vinna við Húna harmbrögðum? Höll gakk þú ór snemma.
Betr hefðir þú, bróðir, at þú í brynju færir, sem hjalmum aringreypum at séa heim Atla,
sætir þú í söðlum sólheiða daga, nái nauðfölva létir nornir gráta,
Húna skjaldmeyjar herfi kanna, en Atla sjalfan létir þú í ormgarð koma,
nú er sá ormgarðr ykkr of folginn.
Fengu þeir Gunnar ok í fjötur settu vin Borgunda ok bundu fastla.
Sjau hjó Högni sverði hvössu, en inum átta hratt hann í eld heitan;
svá skal frækn fjándum verjask Högni varði hendr Gunnars.
Frágu fræknan, ef fjör vildi, gotna þjóðann, gulli kaupa.
Hjarta skal mér Högna í hendi liggja blóðugt, ór brjósti skorit baldriða
saxi slíðrbeitu, syni þjóðans.
Skáru þeir hjarta Hjalla ór brjósti blóðugt ok á bjóð lögðu ok báru þat fyr Gunnar.
Þá kvað þat Gunnarr, gumna dróttinn:
Hér hefi ek hjarta Hjalla ins blauða, ólíkt hjarta Högna ins frækna,
er mjök bifask, er á bjóði liggr, bifðisk halfu meir, er í brjósti lá.
Hló þá Högni, er til hjarta skáru kvikvan kumblasmið, klökkva hann sízt hugði;
blóðugt þat á bjóð lögðu ok báru fyr Gunnar.
Mærr kvað þat Gunnarr geirniflungr:
Hér hefi ek hjarta Högna ins frækna, ólíkt hjarta Hjalla ins blauða,
er lítt bifask, er á bjóði liggr, bifðisk svági mjök, þá er í brjósti lá.
Svá skaltu, Atli, augum fjarri, sem munt menjum verða;
er und einum mér öll of folgin hodd Niflunga, lifir-a nú Högni.
Ey var mér týja, meðan vit tveir lifðum, nú er mér engi, er ek einn lifik.
Rín skal ráða rógmalmi skatna, svinn, áskunna arfi Niflunga,
- í veltanda vatni lýsask valbaugar, - heldr en á höndum gull skíni Húna börnum.
Ýkvið ér hvélvögnum, haftr er nú í böndum.
Ok meir þaðan menvörð bituls dolgrögni dró til dauðs skokkr.
Lifanda gram lagði í garð, þan er skriðinn var, skatna mengi,
innan ormum, en einn Gunnarr heiftmóðr hörpu hendi kníði,
glumðu strengir; svá skal gulli frækn hringdrifi við fira halda.
Atli lét lands síns á vit jó eyrskáan aftr frá morði;
dynr var í garði, dröslum of þrungit, vápnsöngr virða, váru af heiði komnir.
Út gekk þá Guðrún Atla í gögn með gylltum kálki at reifa gjöld rögnis:
Þiggja knáttu, þengill, í þinni höllu glaðr at Guðrúnu gnadda niflfarna.
Umðu ölskálir Atla vínhöfgar, þá er í höll saman Húnar tölðusk,
gumar gransíðir, gengu inn hvatir.
Skævaði þá in skírleita veigar þeim at bera, afkár dís jöfrum ok ölkrásir valði
nauðug neffölum, en níð sagði Atla:
Sona hefir þinna, sverða deilir, hjörtu hrædreyrug við hunang of tuggin;
melta knáttu, móðugr, manna valbráðir, eta at ölkrásum ok í öndugi at senda.
Kallar-a þú síðan til knéa þinna Erp né Eitil, ölreifa tvá;
sér-a-ðu síðan í seti miðju gulls miðlendr geira skefta,
manar meita né mara keyra.
Ymr varð á bekkjum, afkárr söngr virða, gnýr und guðvefjum, grétu börn Húna;
nema ein Guðrún, er hon æva grét bræðr sína berharða ok buri svása,
unga, ófróða, þá er hon við Atla gat.
Óvarr Atli óðan hafði hann sik drukkit, vápn hafði hann ekki, varnaði-t hann við Gudrúnu.
Hon beð broddi gaf blóð at drekka hendi helfússi ok hvelpa leysti,
hratt fyr hallar dyrr ok húskarla vakði brandi brúðr heitum, þau lét hon gjöld bræðra.
Eldi gaf hon þá alla, er inni váru ok frá morði þeira Gunnars komnir váru ór Myrkheimi;
forn timbr fellu, fjarghús ruku, bær Buðlunga, brunnu ok skjaldmeyjar
inni aldrstamar, hnigu í eld heitan.
Fullrætt er um þetta, ferr engi svá síðan brúðr í brynju bræðra at hefna;
hon hefir þriggja þjóðkonunga banorð borit, björt, áðr sylti.