Tip:
Highlight text to annotate it
X
Óðinn ok Hænir ok Loki höfðu komit til Andvarafors.
Í þeim forsi var fjölði fiska.
Einn dvergr hét Andvari. Hann var löngum í forsinum í geddu líki ok fekk sér þar matar.
Otr hét bróðir várr, kvað Reginn, er oft fór í forsinn í otrs líki.
Hann hafði tekit einn lax ok sat á árbakkanum ok át blundandi.
Loki laust hann með steini til bana.
Þóttust æsir mjök heppnir verit hafa ok flógu belg af otrinum.
Þat sama kveld sóttu þeir gisting til Hreiðmars ok sýndu veiði sína.
Þá tó*** vér þá höndum ok lögðum þeim fjörlausn at fylla otrbelginn með gulli
ok hylja útan með rauðu gulli.
Þá sendu þeir Loka at afla gullsins.
Hann kom til Ránar ok fekk net hennar ok fór þá til Andvarafors
ok kastaði netinu fyrir gedduna, en hon hljóp í netit.
Þá mælti Loki:
Hvat er þat fiska, er renn flóði í, kann-at sér við víti varask?
Höfuð þitt leystu helju ór, finn mér lindar loga.
Andvari ek heiti, Óinn hét minn faðir, margan hef ek fors of farit;
aumlig norn skóp oss í árdaga, at ek skylda í vatni vaða.
Loki sá allt gull þat, er Andvari átti.
En er hann hafði framreitt gullit, þá hafði hann eftir einn hring,
ok tók Loki þann af hánum.
Dvergrinn gekk inn í steininn ok mælti:
Þat skal gull, er Gustr átti, bræðrum tveim at bana verða
ok öðlingum átta at rógi; mun míns féar manngi njóta.
Æsir reiddu Hreiðmari féit ok tráðu upp otrbelginn ok reistu á fætr.
Þá skyldu æsirnir hlaða upp gullinu ok hylja.
En er þat var gört, gekk Hreiðmarr fram ok sá eitt granahár ok bað hylja.
Þá dró Óðinn fram hringinn Andvaranaut ok hulði hárit.
Loki kvað:
Gull er þér nú reitt, en þú gjöld hefir mikil míns höfuðs;
syni þínum verðr-a sæla sköpuð; þat verðr ykkarr beggja bani.
Hreiðmarr sagði:
Gjafar þú gaft, gaft-at-tu ástgjafar, gaft-at-tu af heilum hug;
fjörvi yðru skylduð ér firrðir vera, ef ek vissa ek þat fár fyrir.
Enn er verra - þat vita þykkjumk - niðja stríð of neppt;
jöfra óborna hygg ek þá enn vera er þat er til hatrs hugat.
Rauðu gulli hygg ek mik ráða munu, svá lengi sem ek lifi;
hót þín hræðumk ekki lyf, of haldið heim heðan.
Fáfnir ok Reginn kröfðu Hreiðmarr niðgjalda eftir Otr bróður sinn.
Hann kvað nei við. En Fáfnir lagði sverði Hreiðmar, föður sinn, sofanda.
Þá dó Hreiðmarr, en Fáfnir tók gullit allt.
Þá beiddist Reginn at hafa föðurarf sinn, en Fáfnir galt þar nei við.
Þessa hluti sagði Reginn Sigurði.
Einn dag, er hann kom til húsa Regins, var hánum vel fagnat.
Reginn kvað:
Kominn er hingat konr Sigmundar, seggr inn snarráði, til sala várra,
móð hefir meira en maðr gamall, ok er mér fangs ván at frekum ulfi.
Ek mun fæða folkdjarfan gram; nú er Yngva konr með oss kominn
sjá mun ræsir ríkstr und sólu; þrymr um öll lönd örlögsímu.
Sigurðr var þá jafnan með Regin, ok sagði hann Sigurði,
at Fáfnir lá á Gnitaheiði ok var í orms líki.
Reginn gerði Sigurði sverð, er Gramr hét.
Eftir þat eggjaði Reginn Sigurð at vega Fáfni.