Tip:
Highlight text to annotate it
X
KAFLI 4 Hljómar
En meðan við erum bundin við bækur, þó mest valið og klassískt, og lesa aðeins
einkum skrifað tungumál, sem eru sjálfir en mállýskur og Provincial við
eru í hættu á að gleyma því tungumáli
sem allir hlutir og atburðir tala án samlíking, sem eitt og sér er miklu og
staðall. Margt er birt, en lítið prentuð.
Geislum sem verða streyma í gegnum gluggahleri ekki lengur minnst þegar
gluggahleri er að fullu eytt. Engin aðferð né aga getur framar í
nauðsyn þess að vera að eilífu á varðbergi.
Hvað er rás sögunnar eða heimspeki, eða ljóð, sama hversu vel valin, eða
besta samfélaginu, eða mest aðdáunarverða venja lífsins, miðað við
aga til að líta alltaf á það sem er að koma í ljós?
Verður þú að vera lesandi, nemandi merely eða sjáandi?
Lesa örlög þín, sjá hvað er áður en þú, og ganga á í futurity.
Ég vissi ekki að lesa bækur í fyrsta sumar, ég hoed baunir.
Nei, gerði ég oft betur en þetta.
Það voru tímar þegar ég gat ekki efni á að fórna blómstra þessarar stundu
einhverju starfi, hvort á höfði eða höndum. Ég elska víðtæka svigrúm til að lífi mínu.
Stundum, í sumar morgun, hafa tekið vanir baði minn, sat ég í sólríka mínum
hurð frá sólarupprás til hádegis, rapt í revery, innan um Pines og hickories og
sumachs í óhreyft einveru og
þögn, en fuglarnir syngja um eða flitted noiseless gegnum húsið, þar til
því sólin fellur í á West gluggann minn, eða hávaða af vagninum sum ferðast er á
fjarlægum þjóðveginum, ég var minnt á niður um tíma.
Ég ólst í þessum árstíðum eins og korn um nótt, og þeir voru miklu betri en allir
verk af höndum hefði verið.
Þeir voru ekki tíma dregið úr lífi mínu, en svo mikið umfram venjulega minn
vasapeninga. Ég áttaði mig á hvað Orientals meina með
íhugun og yfirgefa verka.
Fyrir the hluti, hugarfar ég ekki hvernig tíma fór.
Daginn háþróaður eins og ef í ljós sumir vinna minn, það varð morgunn, og sjá, nú er það
kvöld og ekkert eftirminnilegt er komið fram.
Í stað þess að syngja eins og fuglar, brosti ég hljóður á incessant gott minn
örlög.
Eins og Sparrow hafði trill hennar, sat á Hickory fyrir hurðina mína, svo hafði ég mína
chuckle eða bæla warble sem hann gæti heyra úr hreiðri mínu.
Dagar mínir voru ekki vikudaga, ber stimpill hvers þjóðanna Goð, né voru
þeir hakkað í tíma og bandi sem merkja á klukku, því að ég bjó eins og
Puri Indians, sá sem um er sagt að "fyrir
í gær, í dag, og á morgun þeir hafa aðeins eitt orð, og þeir tjá fjölbreytni
um merkingu með því að benda aftur á bak fyrir gærdaginn áfram á morgun, og
kostnaður fyrir liggur í dag. "
Þetta var hreinn idleness til minn náungi-townsmen, enginn vafi, en ef fugla og
blóm hafði reynt mig með stöðluðum þeirra, ætti ég ekki að hafa fundist ófullnægjandi.
Maður verður að finna tilefni hans í sjálfum sér, það er satt.
Náttúrulega dagurinn er mjög rólegur, og mun varla reprove indolence hans.
Ég hafði þetta kostur, að minnsta kosti, í ham mínu lífi, en þeir sem voru skylt að
leita erlendis til skemmtunar, til samfélagsins og leikhús, að líf mitt sjálf var orðin
skemmtunar minn og aldrei hætt að vera skáldsögu.
Það var leiklist margra tjöldin og án enda.
Ef við værum alltaf, reyndar, að fá líf okkar og stjórna lífi okkar í samræmi
er síðasti og besti háttur við höfðum lært, ættum við aldrei skelfist með ennui.
Fylgdu snillingur þinn náið nógur, og það mun ekki duga ekki til að sýna þér nýja möguleika
á klukkutíma fresti. Heimilisstörf var skemmtilega dægradvöl.
Þegar hæð minn var óhreinum, reis ég snemma, og setja öll húsgögn mín úti á
grasið, rúminu og bedstead gera heldur einn fjárhagsáætlun, hljóp vatn á gólfið og
stráð hvítum sandi frá tjörn á það,
og þá með Broom scrubbed það hreint og hvítt, og þeim tíma sem þorpsbúar höfðu
brotinn hratt þeirra að morgni sólin hafði þurrkað húsi mínu nægilega til að leyfa mér að færa
aftur og voru hugleiðingar mínar næstum uninterupted.
Það var ánægjulegt að sjá allt heimilisfólk mitt áhrif út á grasi, að gera lítið
stafli eins pakki a Sígauni, og þriggja legged mitt borð, sem ég vissi ekki að fjarlægja
bækur og penna og blek, standa amidst the Pines og hickories.
Þeir virtust ánægð að komast út sér, og eins ef vill ekki vera hávaði inn
Ég var stundum freistast til að teygja á awning yfir þeim og taka sæti mitt þar.
Það var þess virði að á meðan til að sjá sólina skína á þetta, og heyra frjálsa vindurinn
blása á þeim, svo margt fleira áhugavert flestum kunnugleg atriði líta úti en í
húsið.
Fugl situr á næsta bough, líf-eilíft vex undir borðið, og
BlackBerry vínvið hlaupa hring fætur hennar, fura keila, Rauður burs og jarðarber blöð
eru strá um.
Það virtist eins og ef þetta væri á leiðinni þessa mynd kom til að flytja til okkar
húsgögn, að borðum, stólum og bedsteads - vegna þess að þeir stóðu einu sinni í þeirra
miðri.
Húsið mitt var á hlið á hæð, strax á jaðri stærri tré,
í miðri ungur skógur í Pines vellinum og hickories og sex stangir
frá tjörn, sem þröngt footpath leiddi niður hæð.
Í garðinum fyrir framan mitt jókst á jarðarber, brómber, og líf-eilíft, johnswort
og Goldenrod, runni Oaks og sandur kirsuber, bláberja og groundnut.
Í lok maí, sandurinn, vatnið kirsuber (Cerasus pumila) adorned hliðum
götu með viðkvæma blóm þess að raða þeim í umbels snúnings um stutta stilkar þess,
sem síðast í haust, vega niður með
góða-stór og myndarlegur kirsuber, féll yfir í kransar eins og geislum um kring.
Ég bragðaði þá út af hrós til náttúrunnar, þótt þeir væru varla bragðgóður.
The sumach (Rhus glabra) óx luxuriantly um húsið, þrýsta upp í gegnum
Embankment sem ég hafði gert, og vaxandi fimm eða sex fet á fyrsta tímabili.
Breið pinnate hennar suðrænum lauf var ánægjulegt þótt undarlegt að horfa á.
Stór buds, skyndilega þrýsta út seint í vor úr þurru prik sem hafði
virtist vera dauður, verktaki sig með galdur í tignarlegt grænt og útboð
lim, tomma í þvermál, og stundum,
eins og ég sat við gluggann minn, svo heedlessly gerðu þeir vaxa og skatta veik liðamót þeirra, I
heyrði fersk og útboð bough skyndilega falla eins og aðdáandi til jarðar, þegar það
var ekki anda hrærið lofti, brotnar af eigin þyngd sína.
Í ágúst, í stóra helling af berjum, sem þegar í blóm, hafði vakið marga
villtur býflugur, smám saman ráð björt velvety þeirra skarlati lit, og miðað við þyngd þeirra
aftur laut niður og brutu útboðs útlimum.
Eins og ég sitja við gluggann minn í sumar síðdegi, eru Hawks circling um mitt
hreinsa, en tantivy villtra dúfur, fljúga af tveimur og threes þvert mínu mati,
eða perching eirðarlaus á hvítu furu
lim bak hús mitt, gefur rödd til himins, fisk Hawk dimples the glassy
yfirborð tjarnarinnar og koma upp fiski, a mink stelur út úr flóanum fyrir hurðina mína
og grípur a frog af landi, en Tjarnastör
er beygja undir þyngd Reed-fuglar flitting hingað og þangað, og
síðasta hálftíma ég hef heyrt skrölt bíla járnbraut, nú deyja í burtu og þá
reviving eins og slá á Partridge,
miðlun ferðamenn frá Boston til landsins.
Því að ég vissi ekki lifa það út af the veröld eins og þessi drengur sem, eins og ég heyri, var sett fram í
bóndi í austan bæjarins, en áður hljóp langt í burtu og kom heim aftur,
alveg niður á hæl og heimþrá.
Hann hafði aldrei séð svona daufa og út-af-the-vegur fram, fólkinu voru öll farin burt;
Hvers vegna gætir þú ekki einu sinni heyra flautu! Ég efast um ef það er svo stað í
Massachusetts núna: -
"Í sannleika, þorpinu okkar hefur orðið skaft fyrir einn af þeim sem járnbraut flota stokka og
o'er friðsælt látlaus okkar róandi hljóð hennar - Concord ".
The Fitchburg Railroad snertir tjörn um hundrað stengur sunnan þar sem ég
búa.
Ég fer yfirleitt í þorpið eftir Causeway þess, er og, eins og það væri, sem tengjast
Samfélag: eftir þennan tengil.
Mennirnir á fragt lestum, sem fara yfir alla lengd vegarins, boga á mig eins og
að gamla kunningja, fara þeir mig svo oft, og virðist það taka mig fyrir
starfsmann, og svo ég.
Ég líka vildi vera lag-viðgerðaraðila einhvers staðar í sporbraut jarðarinnar.
The flautu í locomotive kemst skóginum sumar mína og vetur, hljómandi eins og
öskra af Hawk siglingu yfir garðinn nokkur bóndans, upplýsa mig þessi margir eirðarlaus borg
kaupmenn eru komnir í hring
bænum, eða ævintýralegur kaupmenn land hinum megin.
Eins og þeir koma undir einn sjóndeildarhringinn, öskra þeir viðvörun þeirra til að fá á brautinni til
öðrum, heyrði stundum í gegnum hringi tveggja bæjum.
Hér koma matvörur þína, land, rations þína, landsmenn!
Né heldur er einhver maður svo sjálfstæður á bæ hans að hann getur sagt þá nay.
Og hér er að borga fyrir þá! screams flaut á landa er, timbur eins lengi
battering-hrúta að fara tuttugu kílómetra á klukkustund gegn veggjum borgarinnar, og stólar nóg
til sætis öll erfiði hafið og þungar byrðar, sem búa innan þeirra.
Með svo mikið og lumbering civility landinu hendur stól til borgarinnar.
Öll Indian huckleberry hólar eru sviptur eru allar Cranberry Meadows
raked inn í borgina.
Upp kemur bómull, niður fer ofinn dúk, upp kemur silki, niður fer
ull, upp koma bækurnar, en niður fer vitsmuni sem skrifar þá.
Þegar ég mæta vél með lest upp á bíla að flytja burt með plánetuáferðir hreyfingu - eða,
frekar, eins og halastjarna, fyrir áhorfandans veit ekki hvort við að hraða og
þá átt að það muni nokkurn tíma aftur þessa
kerfi, þar sem sporbraut þess lítur ekki út eins og aftur ferli - með ský gufu sína
eins merki á bak við í gullna og silfur kransar, eins og mörg downy ský
sem ég hef séð, hátt í himininn,
þróast fjöldanum til þess að ljósið - eins og ef þetta ferðast demigod, þetta ský-
compeller myndi áður taka lengi sólsetur himininn fyrir livery af lestinni hans, þegar ég
heyra járn hesturinn að hæðirnar echo
með hrýtur hann eins og þruma, hrista jörðina með fótunum, og öndun eldi og
reyk úr nösum hans (hvers konar winged hestur eða eldheitur dreka þeir vilja setja
inn í nýja goðafræði ég veit ekki), það
virðist eins og ef jörðin hefði got a kapp nú verðugt að búa það.
Ef allir væru eins og það virðist, og þeir gjörðu þættir þjóna þeirra göfugt lýkur!
Ef ský sem hangir yfir vél voru svita af hetjulegur verkum eða
eins beneficent og það sem flýtur yfir reiti bóndans, þá þætti og
Náttúran sjálf myndi cheerfully fylgja menn á erindi þeirra og vera fylgdar þeirra.
Ég horfi framrás um morguninn bíla með sömu tilfinningu sem ég vaxandi
af sólinni, sem er varla meira reglulega.
Lest þeirra skýjum teygja langt að baki og hækkandi hærra og hærra, fara að
himni en bílar eru að fara til Boston, leynir sól í eina mínútu og kastar mér
fjarlægum vettvangi í skugga, er himneskur
lest við hliðina sem Petty lest af bílum sem knús jörðin en barb á
spjót.
The stabler af járni hestur var upp snemma í vetur morgun með ljósi
stjörnur amidst fjöllin, að fóður og virkja hesti hans.
Fire líka, var vakti svona snemma til að setja hið mikilvæga hita í hann og fá hann burt.
Ef fyrirtækið væri eins saklaus eins og það er snemma!
Ef snjór liggur djúpt, þeir ól á snowshoes hans, og með risastór plóg, plóg a
furrow frá fjöllum til seaboard, þar sem bílar, eins og eftir bor-
Barrow, stökkva allir eirðarlaus karla og
fljótandi varningi í landinu fyrir fræ.
Allan daginn eldurinn-hesti flýgur yfir landið, hætta aðeins að húsbóndi hans megi
hvíld, og ég vakna með *** og Defiant hrýtur hann á miðnætti, þegar hún er í sumum
fjarlægur Glen í skóginum hann sviðum the
þættir incased í ís og snjó, og hann mun ná tefja hann með því einu að morgni
stjarna, að byrja aftur á ferðalögum sínum án þess að hvíla eða blundar.
Eða perchance, að kveldi, heyri ég hann í stöðugri hans blása burt óþarfa orku
í dag, að hann megi róa taugarnar hans og kaldur lifur hans og heila í nokkrar klukkustundir í
járn blundar.
Ef fyrirtækið væri eins og Heroic og legg eins og það er langvinn og
unwearied!
Langt í gegnum unfrequented holt um takmörk af bæjum, þar sem einu sinni aðeins
veiðimaður penetrated frá degi, í dimma nótt pílu þessar björtu saloons án
þekkingu íbúa þeirra, þetta augnablik
stífla á einhverjum ljómandi stöð-hús í bænum eða borginni, þar sem félagsleg mannfjöldi er
saman, næsta í dapurlegur Swamp, hræða the uglu og Fox.
The startings og komu á bílum eru nú epochs í þorpinu degi.
Þeir fara og koma með svona reglulega og nákvæmni, og flautu þeirra má heyra
svo langt, að bændur setja klukkur þeirra með þeim, og þannig eitt vel fram
stofnun reglu í öllu landinu.
Hafa ekki menn batnað nokkuð á stundvísi frá járnbraut var
fundið? Gera þeir ekki tala og hugsa hraðar í
Depot en þeir gerðu í áfanga-skrifstofa?
Það er eitthvað electrifying í andrúmsloftinu á fyrri stað.
Ég hef verið undrandi á kraftaverk það hefur unnu, að sumir af nágrönnum mínum,
hver, ég ætti að hafa spáð, í eitt skipti fyrir öll, myndi aldrei fá að Boston af svo hvetja
a flytja, eru á hendi þegar bjalla hringir.
Til að gera hlutina "járnbraut tíska" er nú spotti, og það er þess virði að á meðan að
varað svo oft og svo einlæglega með hvaða valdi til að fá burt rekja spor hans.
Það er engin hætta að lesa uppþot nr hleypa yfir höfuð Mob, í
þessu tilfelli. Við höfum smíðað örlög, sem Atropos,
sem snýr aldrei til hliðar.
(Látum það vera nafn vél.)
Karlar eru auglýst að á ákveðnum tíma og stundu þessir boltar verða skotinn til
ákveðin atriði sem áttavita, en truflar það með fyrirtækinu án mannsins, og
börn fara í skólann á öðrum lag.
Við lifum steadier fyrir það. Við erum öll menntun þannig að sona
Segðu. Loftið er fullt af ósýnileg bolta.
Sérhver leið en þínar eigin er leið örlög.
Halda á eigin lag, þá. Hvað mælir með verslun við mig er þess
framtak og hreysti.
Það skiptir ekki clasp hendur hennar og biðja til Júpíter.
Ég sé þessir menn á hverjum degi fara um viðskipti þeirra með meira eða minna hugrekki og
efni, gera meira jafnvel en þeir gruna, og perchance betri vinnu en þeir
gæti hafa meðvitað hugsað.
Ég er minna fyrir áhrifum af hetjuskap þeirra, sem stóð upp í hálfa klukkustund í fremstu víglínu
í Buena Vista, en stöðugri og glaðan miklir þeirra manna, sem byggt á
snowplow fyrir ársfjórðunga vetur þeirra; sem
hafa ekki bara þriggja o'-klukka-í-the-morguninn hugrekki, sem Bonaparte hugsun
var finnast hvergi nema, en þar sem hugrekki er ekki að fara að hvíla svo snemma, sem fara að sofa aðeins
þegar stormurinn sefur eða sinews á hesti járni þeirra eru frystar.
Á þessum morgni Great Snow, perchance, sem er enn geisa og
kælingu blóð manna, bera ég muffled tóninn Bell vél frá úr þokunni
banka á kældum andanum, sem
tilkynnir að bílar eru að koma, án töf, þrátt fyrir neitunarvald um
New England Norðaustur snjó-stormur, og ég séð plowmen þakið snjó og
draup, höfuð þeirra peering, yfir mold,
borð sem er að snúa niður en Daisies og hreiður hjá músum sviði, eins og
bowlders í Sierra Nevada, sem deila með utan stað í alheiminum.
Verslun er óvænt öruggur og serene, vakandi, ævintýralegur, og unwearied.
Það er mjög eðlilegt í aðferðum sínum withal, miklu meira svo en margir frábær fyrirtæki
og Sentimental tilraunir, og þar með eintölu velgengni.
Ég er endurnærð og stækkað þegar fragt lestinni hristur fortíð mig, og ég lykta
verslunum sem ganga afhendingu lykt þeirra alla leið frá Long Wharf til Lake
Champlain, minna mig á erlendum hlutum,
á reefs Coral og Indian höf, og suðrænum climes, og umfang
heim.
Mér líður meira eins og ríkisborgari í heiminum í augum lófa-lauf sem mun ná
svo margir flaxen New England höfuð næsta sumar Manilla hampi og cocoanut
hýði, gamla skran, gunny töskur, rusl járn og Rusty neglur.
Þetta carload af rifið segl er læsileg og áhugaverð nú en ef þeir ættu að vera
unnu í pappír og prentað bækur.
Hver getur skrifað svo skýrt sögu stormar sem þeir hafa weathered sem þessir
leigir gert? Þau eru sönnun-blöð sem þurfa ekki
leiðrétting.
Hér fer timbur frá Maine skóginum, sem ekki fara út á sjó í síðustu
freshet, hækkað fjóra dollara á þúsund vegna þess hvað gerði að fara út eða var skipt upp;
fura, greni, Cedar - fyrsta, öðrum, þriðja,
og fjórða eiginleika, svo undanfarið allir einn gæði, að veifa yfir bera, og Moose,
og Caribou.
Næsta rúlla Thomaston kalk, gott mikið, sem mun fá mun meðal hæðirnar fyrir
það gerist slacked.
Þessar tuskur í bagga, allra hues og eiginleika, lægsta ástand sem
bómull og hör niður, endanlega afleiðing af kjól - mynstur sem eru nú ekki
lengri hrópaði upp, nema það vera í Milwaukee,
og þær flotta greinar, enska, franska, eða American framköllun ginghams,
muslins o.fl. saman frá öllum misserum bæði tísku og fátækt, að fara að
orðið pappír einn lit eða nokkrum tónum
eini, sem,, forsooth verða skrifaðar sögur af raunveruleikanum, hátt og lágt, og
byggir á því!
Þetta lokuðum bíl lykt af fiski salt, sterka New England og atvinnuhúsnæði lykt,
minna mig á Grand Banks og sjávarútvegi.
Hver hefur ekki séð salt fisk, vandlega lækna fyrir þennan heim, svo að ekkert getur
spilla því og setja á þolgæði hinna heilögu í blush? sem þú getur
sópa eða ryðja götur og hættu þín
kindlings og teamster skjól sjálfur og þunga hans gegn sól, vindi, og rigning
á bak við það - og kaupmaður, sem Concord kaupmaður einu sinni gerði, hanga upp um dyrnar hans
merki þegar hann hefst í viðskiptum, þar á
síðasta elstu viðskiptavina hans getur ekki sagt örugglega hvort það sé dýra, jurta eða
steinefni, og enn skal það vera eins hrein og snjókorn, og ef það sett í pott og
soðið, mun koma út framúrskarandi Dun-fiskur í matinn á laugardaginn.
Next Spænska húðir, með hala varðveita enn snúa og halla
hækkun þeir höfðu þegar nautin sem klæddist þeim voru careering yfir Pampas á
Spænska Main - gerð allra obstinacy og
evincing hvernig nánast vonlaust og ólæknandi eru stjórnarskrá lesti.
Ég játa, að nánast séð þegar ég hef lært raunveruleg ráðstöfun manns, ég
hafa enga von um að breyta því til hins betra eða verra í þessu ástandi af tilveru.
Eins og Orientals segja, "hali A nú má hituð og pressuð og bundið kringlótt með
ligatures, og eftir vinnu að tólf ár veitt á það, enn það mun halda sínu
náttúrulegu formi. "
Eina effectual lækning fyrir slíka inveteracies sem þessar hala Sýningin er að
gera lím af þeim, sem ég tel er það sem er venjulega gert með þeim, og þá
mun halda setja og stafur.
Hér er hogshead af sírópi eða brandy beint á John Smith, Cuttingsville,
Vermont, sum kaupmaður meðal Grænn Mountains, sem innflutningur á bændur nálægt
hreinsun hans, og nú stendur perchance yfir
þils hans og hugsar síðasta komu á ströndinni, hvernig þau geta haft áhrif
verð fyrir hann, segja viðskiptavini sína þessari stundu, eins og hann hefur sagt þeim tuttugu
sinnum áður í morgun, að hann gerir ráð fyrir sumir af the næstur lest af blómi gæði.
Það er auglýst í Cuttingsville Times.
Þó að þetta fara allt annað koma niður.
Aðvörun frá whizzing hljóð, leita ég upp úr bók mína og sjá sumir hár furu, höggvið
um langt norðurhluta hæðum, sem hefur winged leið sína yfir Grænn Mountains og
Connecticut, skot eins og ör í gegnum
Township innan tíu mínútur, og af skornum skammti annað augað beholds það; fara
"Að vera Gufuskálum sumir mikill ammiral."
Og Hark! hér kemur naut-lest bera fé á þúsund hæðum,
sheepcots, hesthús og kýr-metrar í loftinu, drovers með prikum þeirra og
hirðirinn drengja í miðri sauði sína,
allir nema fjallið haga whirled meðfram eins og blöð blásið úr fjöllunum
í September Gales.
Loftið er fyllt með bleating á kálfa og sauðfé, og hustling nauta,
eins og ef presta dalnum voru að fara eftir.
Þegar gamla bjalla-wether á höfuðið hristur bjalla hans, ekki fjöllin örugglega
sleppa eins hrúta og litlu hæðirnar eins og lömb.
A carload af drovers, of, í miðju, á borð við hjörð sína núna, þeirra
köllun farinn, en samt liggur efst gagnslaus prik þeirra sem skjöldur þeirra er á enda.
En hundar þeirra, hvar þau?
Það er Stampede þeim, þeir eru alveg hent út, þeir hafa misst lyktina.
Mér þykir ég heyri þá gelta á bak Hills the Peterboro, eða panting upp vestur
Halli Green Mountains.
Þeir munu ekki vera í á dauða. Köllun þeirra líka er farinn.
Tryggð þeirra og sagacity eru undir par núna.
Þeir munu slink aftur til Hundakofar þeirra í svívirðing eða perchance hlaupa villt og slá
a deildinni með úlfur og refur. Svo er prestþjónustu líf þitt whirled fortíð og
í burtu.
En bjalla hringir, og ég verð að stíga af brautinni og láta bíla fara eftir, -
Hvað er járnbraut til mín? Ég fer aldrei að sjá
Ef það endar.
Það fyllir nokkrar hollows, og gerir banka fyrir gleypir,
Það setur sandinn a-blása og Blackberries A-vaxandi,
en ég yfir það eins og a körfu-path í skóginum.
Ég mun ekki hafa augu mín setja út og eyru mín spillt af reyk og gufu og háði.
Nú þegar bílar eru farnir með og allir eirðarlaus heim með þeim og fiska í
tjörninni ekki lengur að finna sinn rumbling, ég er meira ein en nokkru sinni fyrr.
Fyrir the hvíla af the langur síðdegis, kannski eru hugleiðslu minn rofin
aðeins með dauft skrölt á vagn eða lið meðfram fjarlæg þjóðveginum.
Stundum, á sunnudögum, heyrði ég bjalla, Lincoln, Acton, Bedford, eða Concord
bjalla, þegar vindur var hagstæð, dauft, sætur, og, eins og það voru náttúrulega lag,
þess virði að flytja inn í eyðimörkina.
Á nægilega vegalengd á skóginum þetta hljóð kaupir ákveðna vibratory
Hum, eins og furu nálar í sjóndeildarhringnum voru strengir á hörpu sem hrífast.
Öll hljóð heyrast á sem mest fjarlægð framleiðir eitt og hið sama gildi,
a titringur á alhliða lyre, eins og grípa andrúmsloftið skiptir fjarlæg
Ridge jarðar áhugavert að augu okkar með Azure blær það miðlar til þess.
Það kom til mín í þessu tilfelli lag sem loft var þvingaður, og sem höfðu
conversed með hverjum blaða og nál úr skóginum, sem hluti af the hljóð sem
þættir höfðu tekið upp og modulated og echoed frá Vale til Vale.
Echo er, að nokkru leyti, frumleg hljóð, og þar er galdur og heilla
af því.
Það er ekki bara endurtekning á því hvað var þess virði að endurtaka í Bell, en að nokkru leyti
rödd úr skóginum, á sama léttvæg orð og skýringar sungið með viður-nymph.
Í kvöld, fjarlægum aðar sumra kýr í sjóndeildarhringinn utan skóginum hljómaði
sætur og melodious og í fyrstu ég myndi mistök það fyrir raddir tiltekinna
minstrels eftir sem ég var stundum
serenaded, sem gæti verið villtur á hæð og Dale, en fljótlega var ég ekki unpleasantly
vonbrigðum þegar það lengdist í ódýr og náttúrulega tónlist á kúna.
Ég meina ekki að vera satirical, en að tjá þakklæti mitt af þeim ungmennum '
syngja, þegar ég fram að ég skynja skýrt að það var í ætt við tónlist
kúna, og þeir voru í lengd einn articulation náttúrunnar.
Reglulega á hálfs síðustu sjö, í einum hluta sumars eftir kvöldi lest hafði
liðið, sem svipa-fátæ***-vill chanted vespers þeirra í hálfa klukkustund, sat á
Stump með hurðina mína, eða á hálsinum-stöng úr húsi.
Þeir myndu byrja að syngja nánast með eins mikið nákvæmni eins og klukku, innan fimm
mínútur tiltekins tíma, vísað til stilla af sólinni, á hverju kvöldi.
Ég hafði einstakt tækifæri til að kynnast venjum þeirra.
Stundum heyrði ég fjögur eða fimm í einu á mismunandi stöðum í tré, við slys
einn bar á bak öðru, og svo nær mér að ég frægur ekki aðeins cluck
eftir hverja huga, en oft að eintölu
buzzing hljóð eins og að fljúga í vefur kónguló er, aðeins hlutfallslega hávær.
Stundum einn vildi hring hring og umferð mig í skóginum fáeinir feet fjarlæg eins og ef
bundinn af streng, þegar sennilega ég var nálægt egg hennar.
Þeir sungu millibili alla nóttina, og var aftur eins og tónlistar eins og alltaf
rétt fyrir og um dögun.
Þegar aðrir fuglar eru enn að screech uglum taka upp álag, eins og sorg
konur forna sínum U-Lu-Lu. Dapurlegur öskur þeirra er sannarlega Ben Jonsonian.
Wise miðnætti hags!
Það er ekkert heiðarlegur og barefli tu-Whit tu-sem á skáldin, en án jesting, mest
hátíðlegar Graveyard Ditty, gagnkvæma huggun elskhugi sjálfsvíg muna
the pangs og ánægjulega á supernal ást í bölvaður Groves.
En ég elska að heyra grátur þeirra, doleful viðbrögð þeirra trilled meðfram
Woodside; minna mig stundum af tónlist og söng fugla, eins og hann væri myrkri
og tearful megin tónlist, harmar og sighs vill að vera sungið.
Þau eru andar, lágu anda og depurð forebodings, úr lækkað sálir
að einu sinni í manna formi nóttu gekk jörðina og gerði verkum myrkursins, sem nú
expiating syndir þeirra við grátur þeirra
sálmar eða threnodies í landslag afbrotanna þeirra.
Þeir gefa mér nýja tilfinningu fyrir fjölbreytni og getu þess eðlis, sem er algengt okkar
bústað.
Ó-oooo, sem ég aldrei hafði verið lán-RRR-N! sighs einn á þessa hlið af tjörn og
hringi með eirðarleysi í örvæntingu að einhverju nýju karfa á gráa Oaks.
Þá - sem ég aldrei hafði verið lán-rrrn! bergmál annar á lengra hlið með
tremulous einlægni, og - lán-rrrn! kemur faintly langt í Lincoln
skóginum.
Ég var líka serenaded með hooting uglu.
Nálægt við höndina sem þú getur ímynda sér það mest depurð hljóð í náttúrunni, eins og hún þýddi
þessi til staðalímynd og gera varanlegt í kór hennar deyja moans um manneskju-
-Sumir fátækur veik relic dauðsfalla sem hefur
vinstri von eftir og howls eins og dýr, enn með mönnum sobs, á því að slá inn myrkri
Valley, gert ansi með ákveðnu gurgling melodiousness - ég finn mig
byrja á stöfunum gl þegar ég reyni að
líkja því - svipmikill í huga sem hefur náð gelatinous, mildewy stigi í
á mortification allra heilbrigðra og öruggir hugsun.
Það minnti mig á ghouls og fífl og geðveikur howlings.
En nú eitt svar frá langt Woods í stofn gert mjög melodious eftir fjarlægð -
Hoo hoo hoo, hoorer hoo, og raunar að mestu leyti lagt aðeins ánægjulegur
samtök, hvort sem heyrt um, sumar dagur eða nótt eða vetur.
Ég fagna því að það eru uglum. Láta þá gera fávitalegur og maniacal
hooting fyrir karlmenn.
Það er hljóð virkilega til þess fallin að mýrar og sólsetur Woods sem ekkert dag
sýnir, sem bendir til gríðarstór og vanþróuðum náttúru sem menn hafa ekki
viðurkennd.
Þeir tákna áþreifanleg ljósaskiptunum og óhamingjunni hugsanir sem allir hafa.
Allan daginn sólin hefur skein á yfirborði sumra Savage mýri, þar sem einn greni
stendur hékk með usnea fléttur, og lítill Hawks dreifa ofan, og chickadee
lisps amidst the Evergreens og
Partridge og kanína skulk undir, en nú ljómar meira dapurlegur og mátun dag, og
mismunandi ætt verum awakes til að tjá merkingu náttúru þar.
Seint um kvöldið heyrði ég fjarlæga rumbling vagna yfir brýr - hljóð
heyrðu lengra en næstum allir aðrir á kvöldin - að baying af hundum, og stundum
aftur aðar sumra disconsolate kýr í fjarlægum hlöðu-garð.
Í the meðalvegur-en allt strandar hringdi með trompet í bullfrogs er traustur andar
af forn vín-bibbers og wassailers, enn iðrunarlaus, að reyna að syngja veiða
í Stygian Lake þeirra - ef Walden nymphs
mun fyrirgefa samanburð, því þó að það eru nánast engar illgresi, það eru froskar
þar - sem vildi halda upp á bráðfyndna reglur gamla festal þeirra borðum, þó
raddir þeirra efldist hás og hátíðlega
gröf, mocking í fögnuði, og vínið hefur misst dofnar, og verða aðeins áfengi til
distend paunches þeirra og sætur eitrun aldrei koma að drukkna the
minni af the fortíð, en aðeins mettun og waterloggedness og kviður.
The aldermanic, með haka hans á hjarta-leaf, sem þjónar fyrir napkin til
slefa chaps hans samkvæmt þessari norðanverðan quaffs djúpt drög að einu sinni
spotts vatn, og fer umferð bikar
við sáðlát tr-rr-oonk, tr-rr - oonk, tr-RR-oonk! og jafnskjótt kemur
yfir vatnið frá einhverjum fjarlægum víkina sama lykilorð endurtekið, þar sem næst í
starfsaldri og sverleika hefur gulped niður til hans
Mark, og þegar það hlýðni hefur gert hringrás á ströndum, þá ejaculates the
skipstjóri vígslu, með ánægju, tr-RR-oonk! og hver í endurtekur snúa honum
sömu niður að minnsta kosti þaninn,
leakiest og flabbiest paunched, að það sé engin mistök, og þá fer howl
umferð aftur og aftur, þangað til sólin dreifir um morguninn mistur, og aðeins
patriarcha er ekki undir tjörn, en vainly
bellowing troonk frá tími til tími, og hvíla fyrir svar.
Ég er ekki viss um að ég heyrði alltaf hljóðið af hani-crowing frá hreinsun mínum, og ég
hélt að það gæti verið þess virði að á meðan að halda cockerel fyrir tónlist sína merely, sem
söng fugla.
Minnismiða um þetta einu sinni villtra Indian Pheasant er vissulega merkilegasta allra
bird, og ef þeir gætu verið náttúrulegum án þess að vera temja, það myndi brátt
orðið frægasta hljóðið í skógi okkar,
framúrskarandi clangor á gæs og hooting á uglan og þá ímyndað
Cackling á Hens að fylla stöðvast þegar clarions höfðingjar þeirra hvíldi!
Engin furða að maður bætt þetta fugl að temja lager hans - að segja ekkert af eggjum og
drumsticks.
Að ganga í vetur morgni í skóginum þar sem þessir fuglar abounded, innfæddur Woods þeirra,
og heyra villtu cockerels kráka á trén, skýrum og shrill í tugi á
hljómandi jörð, drukkna í rýra athugasemdum annarra fugla - hugsaðu um það!
Það myndi setja þjóðir á varðbergi.
Hver myndi ekki vera snemma að hækka og hækka fyrr á hverjum röð degi
líf hans, uns hann varð unspeakably heilbrigður, ríkur, og vitur?
Athugið þetta erlenda fugla er fagnað með því að skáldin allra landa ásamt
Notes af innfæddur maður songsters þeirra. Allir loftslagi sammála hugrakkir Chanticleer.
Hann er meira frumbyggja jafnvel en innfæddra.
Heilsa hans er alltaf góð, eru lungu hans hljóð, anda hans aldrei fána.
Jafnvel sjómaður á Atlantshafi og Kyrrahafi er vakna eftir rödd hans, en shrill þess
hljóð vekja aldrei mig frá slumbers mínum.
Ég hélt hvorki hundur, köttur, kýr, svín, né hænur, svo að þú myndir hafa sagt að það væri
skorts á innlendum hljóð, hvorki strokkur, né spuna-hjól, né jafnvel
að syngja á ketill, né hissing
í urn, né börn gráta, til að hugga einn.
Gamaldags maður hefði misst skilningarvit hans eða dó af ennui fyrir þetta.
Ekki einu sinni rottum í vegg, því að þeir voru starved út, eða réttara sagt voru aldrei beita
í - aðeins íkorni á þaki og undir gólfinu, svipu-fátæ***-mun á hálsinum-
stöng, sem er Blue Jay öskra fyrir neðan
glugga, sem er héra eða woodchuck undir hús, screech uglu eða kött Owl bak
það er hjörð af villtum gæsir eða hlæja Loon á tjörn, og refur að gelta á
Ekki einu sinni Lark eða Oriole, þá vægt Fuglar Plantation, heimsótti alltaf hreinsa mína.
Engar cockerels að beinni eða hænur að cackle í garðinum.
Engar garð! en unfenced eðli ná upp mjög syllur þinn.
Ungur skógur að vaxa upp undir vanga þinn og villtum sumachs og BlackBerry
vínvið brot í gegnum í kjallaranum þínum, traustur Pines vellinum nudda og creaking
gegn ristli fyrir vilja á herbergi, rætur þeirra ná alveg undir húsinu.
Stað scuttle eða blindur blásið burt í Gale - A Pine tré sleit af eða
rifið upp með rótum á bak við húsið þitt fyrir eldsneyti.
Í stað þess að engin leið að framan-garðinum hlið í Great Snow - engin Gate - ekkert andlit-garðinum -
og engin leið að siðmenntaða heimi.