Tip:
Highlight text to annotate it
X
Já, þetta er Sunset Boulevard
í Los Angeles í Kaliforníu.
Klukkan er um fimm að morgni.
Þetta er morðdeildin með öllu,
lögreglumönnum og fréttamönnum.
Það var tilkynnt um morð í einu
húsanna í húsalengju 10.000.
Þið getið lesið um það
í kvöldblöðunum.
Það verður í útvarpinu
og í sjónvarpinu
vegna þess að gömul stjarna
er flækt í málið, ein sú stærsta.
En áður en þið heyrið söguna
skrumskælda og ýkta,
áður en slúðurdálkahöfundar
Hollywood fara höndum um hana,
langar ykkur kannski til að
fá að heyra allan sannleikann.
Þá eruð þið á réttum stað.
Lík ungs manns fannst í
sundlauginni við hús hennar,
með tvö skot í bakinu og
eitt í maganum. Enginn sérstakur.
Bara handritshöfundur sem hafði
unnið við fáeinar slakar myndir.
Aumingjans greyið!
Hann langaði alltaf í sundlaug.
Hann fékk hana á endanum
en hún varð honum dýrkeypt.
Við skulum fara sex mánuði aftur í
tímann, að upphafsdegi þessa alls.
Ég bjó í fjölbýlishúsi rétt ofan við
Franklin og lvar.
Þetta voru erfiðir tímar.
Það var langt síðan ég hafði
hafði unnið fyrir kvikmyndaver.
Ég sat þarna og kreisti út
nýjar sögur, tvær á viku.
En mér gekk ekki vel.
Kannski voru þær ekki nógu
frumlegar, eða einum of.
Ég veit bara að
þær seldust ekki.
Jamm?
- Joseph C Gillis?
- Það er ég.
- Við komum að sækja bílinn.
- Hvaða bíl?
1946 Plymouth blæjubíl,
Kaliforníunúmer, 40 R 116.
- Hvar eru lyklarnir?
- Því ætti ég að afhenda þá?
Fyrirtækið hefur sýnt næga linkind,
það vantar þrjár afborganir.
Og við erum með stefnu á þig.
Lyklana.
- Eigum við að draga hann burt?
- Bíllinn er ekki hér.
- Virkilega?
- Ég lánaði vini mínum hann.
- Hann fór til Palm Springs.
- Sér til heilsubótar?
- Leitið ef þið trúið mér ekki.
- Við trúum þér ef þú trúir okkur.
Ef bíllinn er ekki hér um hádegi
á morgun verður fjandinn laus.
Þið lofið svei mér öllu fögru.
Mig vantaði 290 dali strax,
annars myndi ég missa bílinn.
Hann var ekki í Palm Springs,
og heldur ekki í skúrnum.
Ég var langt á undan
lánafélaginu.
Ég vissi að þeir kæmu og
ég tók enga áhættu.
Hann var handan götunnar,
fyrir aftan skópússun Rudys.
Rudy spurði aldrei neinn um
fjárhaginn,
hann leit bara á skóna
og þá vissi hann nóg.
Ég var með eina sögu eftir mig
í gangi í Hollywood.
Umboðsmaður minn sagði hana
vonlausa en ég þekkti einn stórlax.
Það var kominn tími til að nota
sér það. Hann hét Sheldrake.
Hann var klár framleiðandi,
með tilheyrandi magasár.
Þú færð fimm mínútur.
Um hvað er sagan þín?
Hafnaboltamann, nýliða, góðan
með kylfuna, framdi eitt sinn rán,
hann vill verða heiðarlegur
en er í klóm fjárhættuspilara.
Þeir segja honum hann verði
að klúðra heimsmeistarakeppninni?
Nema endirinn. Kemur á óvart.
- Ertu með nafn?
- "Allir í höfn". Það eru til drög.
Hringdu í lesendadeildina, spurðu
hvað þau segi um "Allir í höfn".
Þeir eru hrifnir hjá Twentieth
verinu, allir nema Zanuck.
Sérðu Ty Power fyrir þér
sem hafnaboltamanninn?
Þú hefur þann besta, Alan Ladd.
Þetta væri tilbreyting fyrir Ladd.
Og einfalt í tö***.
Fullt af útiatriðum. Gætir án efa
gert þetta á innan við miljón.
- Afsakið.
- Góð rulla fyrir Bill Demarest.
Gamall þjálfari sem lenti illa í því,
og missir stundum stjórn á sér.
Halló, Hr. Sheldrake. "Allir í höfn",
Ég gerði tveggja síðna úrdrátt.
- Takk.
- En ég myndi sleppa því.
- Hvað er að?
- Skrifað í neyð.
Ekkert fyrir Ladd?
Þetta er stæling á einhverju
sem er ekki mjög gott.
Það gleður þig þá að hitta Gillis,
höfundinn. Þetta er fröken Kramer.
Nafnið er Schaefer, Betty Schaefer.
Vildi ég gæti skriðið oní holu.
- Ef ég gæti kannski gert eitthvað.
- Fyrirgefðu, mér fannst það slæmt.
Mér fannst það slappt, útjaskað.
Hverju mælir þú með?
Joyce, Dostoyevsky?
Myndir eiga að segja eitthvað.
Saga er ekki nóg. Þú hefðir hafnað
"Á hverfanda hveli".
Nei, það var ég sem sagði "Hver
vill sjá mynd um borgarastríðið?"
Mér fannst "Allir í höfn" slæm
því ég hafði heyrt vel af þér.
Núna er ég að reyna að þéna fé.
Þá tekurðu fléttu 27 A,
og gerir hana smart og flott?
Þetta eru ljót orð. Þú talar eins og
gagnrýnandi í New York.
- Þetta er nóg, Kramer... Schaefer.
- Vertu sæll, herra Gillis.
Næst skal ég skrifa
"The Naked and the Dead".
Nú, Zanuck virðist kominn
með hafnaboltamynd.
Ekki halda ég hafi haldið þetta
myndi vinna Óskarsverðlaun.
Viljum eina eins og Betty Hutton.
Finnst þér Betty Hutton passa?
- Í hreinskilni sagt, nei.
- Bíddu aðeins.
Ef við breyttum þessu í kvennalið,
bættum við nokkrum lögum,
gerðum söngleik: "Það gerðist á
varabekknum: Saga konu".
Ertu að reyna að vera fyndinn,
ég hlæ ekki. Mig vantar vinnu.
- Ég er ekki með neitt...
- Hvað sem er, viðbótarsamtöl.
Ekkert, í alvöru.
Hr. Sheldrake, gætir þú
persónulega lánað mér 300 dali?
Gæti ég? Gillis...
Í fyrra taldi einhver mig á
að kaupa býli,
svo ég tók lán.
Í ár þurfti ég að veðsetja býlið
fyrir líftryggingunni...
Eftir þetta ók ég niður á
aðalskrifstofuna.
Þannig hugsa mörg okkar um
kaffistofuna hans Schwabs.
Einhver blanda af skrifstofu,
Kaffeeklatsch og biðstofu.
Biðin... Biðin eftir lukkupottinum.
Ég skipti í smápeninga og fór
að senda út almennt neyðarkall...
Ég náði auðvitað ekki
í umboðsmanninn minn.
Svo ég hringdi í kunningja
minn, Artie Green.
Mjög vingjarnlegur náungi,
aðstoðarleikstjóri.
Hann gat lánað mér tuttugu
en tuttugu var ekki nóg.
Síðan talaði ég við nokkra
já-menn hjá Metro. Þeir neituðu...
Loks náði ég í umboðsmanninn.
Hvílíkur loddari!
Var hann á ferðinni að leita
að vinnu handa Joe Gillis?
Hann var að púla í Bel Air,
á fullu með golfkylfurnar.
Vantar þig 300 dali? Auðvitað gæti
ég útvegað þá en geri það ekki.
- Nei?
- Ég er ekki bara umboðsmaður.
- Ég er vinur þinn.
- Ertu það?
Bestu handritin hafa verið
skrifuð á tómum maga.
Þegar hæfileikarnir eru komnir í far
Mocambo-Romanov, ertu búinn að vera.
Gleymdu því! Ég er að tala um bíl.
Ég er eins og fótalaus án hans.
Besta sem gæti skeð.
Nú verðurðu að setjast við skriftir.
Hvað heldurðu ég hafi verið?
að gera? Mig vantar 300 dali.
Elsku vinur, kannski vantar þig
annan umboðsmann.
Á leiðinni aftur í bæinn
fór ég yfir stöðuna.
Ég var alveg á núlli.
Ég virtist bara ekki
hafa það sem til þurfti.
Kominn tími á að hætta við
Hollywood dæmið og fara heim.
Kannski ef ég veðsetti allt dótið
ætti ég fyrir miða aftur til Ohio,
aftur í 35-dali á viku djobbið
hjá; ; Dayton Evening Post; ;,
ef það væri enn í boði, aftur
á glottandi skrifstofuna.
Allt í lagi, því reynið þið ekki
fyrir ykkur í Hollywood?
Þið haldið þið gætuð það...
Úps!
Ég var lentur í innkeyrslunni
við eitthvað stórt hús sem
virtist í niðurníðslu og autt.
Við endann á innkeyrslunni
blasti við falleg sjón.
Stór, tómur bílskúr
sem var ekkert notaður.
Þetta var einmitt staðurinn
til að fela bíl eins og þennan.
Það var annar
bíll í skúrnum.
Risastór bíll,
útlendur að gerð.
Hann hlýtur að hafa verið mjög þyrstur.
Númerið var frá 1932. Þá hlutu
eigendurnir að hafa flutt út.
Ég gat ekki farið í íbúðina
með lánardrottnana yfir mér.
Ætlunin var að búa hjá Artie Green
þar til ég kæmist í rútuna til Ohio.
Þegar ég kæmi til Dayton,
myndi ég senda rukkurunum kort,
og segja þeim hvert þeir
ættu að sækja drusluna.
Þetta var alveg
einstakt, risastórt hús.
Eins og bilað kvikmyndalið
byggði á þriðja áratugnum.
Vanrækt hús tekur á sig
óhamingjusamt yfirbragð.
Þetta var alveg að drukkna í því.
Það var eins og gamla konan
í; ; Glæstar vonir; ;,
þessi fröken Haversham í mölétna
brúðarkjólnum með rifið slörið,
að hefna sín á heiminum því
hún hafði verið sniðgengin.
Þú þarna, því ertu svona seinn?
Því hefurðu látið mig
bíða svona lengi?
Hérna inn.
Ég setti bílinn í skúrinn.
Það sprakk hjá mér. Ég hélt...
- Farðu inn.
- Kannski ég ætti að taka...
Þurrkaðu af fótunum.
Áfram með þig.
Þú ert ekki rétt klæddur
miðað við tilefnið.
- Hvert er tilefnið?
- Sendu hann upp, Max.
- Upp stigann.
- Bíddu aðeins...
- Frúin bíður.
- Eftir mér?
Allt í lagi.
Ef þú þarft hjálp með
kistuna, kallaðu þá.
Þessa leið.
Hérna inn.
Ég setti hann á nuddborðið
við eldinn.
Hann hafði gaman af eldi
og að pota í eldinn með priki.
Við gröfum hann í garðinum.
Eru einhver lög gegn því?
- Ég hef ekki hugmynd.
- Mér er líka alveg sama.
Ég vil að kistan sé hvít
og klædd með satíni,
hvítu eða djúpbleiku.
Kannski rauðu, skæru eldrauðu.
Höfum það líflegt.
Hversu mikið? Ekki setja upp
fáránlegt verð því ég er rík.
Þú ert að tala við rangan mann.
Það sprakk á bílnum hjá mér.
Ég lagði honum þar til ég næði í
varadekk. Hélt húsið stæði autt.
- Það gerir það ekki. Út með þig.
- Fyrirgefðu.
Leitt þú hafir misst vin þinn.
Ég held ekki rautt sé réttur litur.
- Hef ég ekki séð þig áður?
- Út, eða á ég að kalla á þjóninn?
Þú ert Norma Desmond. Þú varst
stór stjarna í þöglu myndunum.
Ég er stór. Það eru myndirnar
sem hafa minnkað.
Ég vissi það var eitthvað
að þeim.
Þær eru dauðar, búnar.
Eitt sinn beindust augu
heimsins að þeim.
En það var ekki nóg.
Þeir urðu að fá eyrun líka.
Opnuðu sína stóru munna
og út kom tal, tal, tal!
Þannig kom poppkornið til.
Kauptu það til að troða í eyrun.
Sjáðu þá bara á skrifstofunum,
þessa eldkláru heila!
Þeir brutu goðin!
Fairbank,
Gilbert, Valentino!
Og núna? Meðalmennska.
Ekki kenna mér um. Ég skrifa bara.
Er það? Skrifar orð,
orð, fleiri orð.
Þú hefur fléttað reipi úr orðum
og kyrkt þetta ***.
En það er hljóðnemi á staðnum
til að taka upp korrið
og Technicolor til að
mynda bólgna tunguna.
- Uss! Þú vekur apann.
- Út með þig! Max.
Næst tek ég með mér bókina
með eiginhandaráritununum.
Eða kannski steypu og
bið um fótafarið þitt.
Allt í lagi, ég er að fara.
Bíddu aðeins, þú. Þú
sagðist vera handritshöfundur.
- Því þá?
- Ertu það eða ekki?
- Það stendur á félagsskírteininu.
- Hefurðu skrifað myndir?
Vissulega. Viltu sjá ferilskrána?
Mig langar að spyrja þig að einu.
Komdu hingað inn.
Sú síðasta var um
uppflosnaða bændur.
Manni dytti það aldrei í hug
því á tjaldinu
gerðist öll myndin
um borð í tundurskeytabát.
Notalegt, er það ekki?
Vindurinn nær í þetta vindorgel.
Ég ætti að fjarlægja það.
Eða kenna því betra lag.
Segðu mér eitt, ungi maður.
Hvað er kvikmyndahandrit langt
nú til dags? Hvað margar síður?
Fer eftir því hvort það er
"Andrés Önd" eða "Jóhanna af Örk".
Þetta er mjög mikilvæg mynd.
Skrifaði hana sjálf. Árum saman.
Virðist vera nóg í
sex mikilvægar myndir.
Þetta er saga Salóme.
DeMille á að leikstýra.
- DeMille?
- Við unnum oft saman.
- Og þú leikur Salóme.
- Hver önnur?
Ég vissi ekki þú ætlaðir að
slá aftur í gegn.
Ég hata orðið. Snúa aftur.
Snúa aftur til miljónanna sem aldrei
fyrirgáfu mér að hafa hætt.
- Skiljanlegt.
- Salóme. Hvílík kona.
Hvílíkt hlutverk. Prinsessan
er ástfangin af heilögum manni.
Hún dansar slæðudansinn
með slæðunum sjö.
Hann hafnar henni svo hún
heimtar höfuð hans á gullfati.
Kyssir kaldar, dauðar varir.
- Slær í gegn í Pomona.
- Slær í gegn allsstaðar.
Lestu atriðið
áður en hún lætur drepa hann.
Annar höfundur
gæti stolið hugmyndum frá þér.
Ég óttast það ekki. Lestu.
Komdu með eitthvað að drekka.
Sestu. Er nægilegt ljós?
- Ég hef fullkomna sjón.
- Sestu, sagði ég.
Nú, það var ekkert
sem beið mín.
Nema strákarnir
frá lánafélaginu.
Og hún hafði minnst á
eitthvað að drekka. Því ekki?
Stundum er áhugavert að sjá
hvað slæmt eitthvað getur verið.
Þetta virtist ætla að slá allt út.
Hvað myndi rithandarsérfræðingur
lesa úr þessu barnalega kroti?
Max rúllaði inn
kampavíni og kavíar.
Max var sá eini fyrir utan hana
í þessum óhugnanlega kastala.
Og síðar komst ég að
ýmsu öðru um hann.
Hún sat hins vegar eins og
fest upp á þráð,
með sígarettu festa
í skrítinni klemmu.
Ég fann hún horfði á mig
í gegnum dökku gleraugun,
manaði mig að líka þetta illa,
eða bað mig á sinn stolta hátt
að láta mér líka það.
Þetta skipti hana miklu.
Þarna var svei mér notalegt.
Taugahrúgan og Max
og dauður api uppi,
öðru hvoru gnauðaði vindurinn
í vindorgelinu.
Seinna, eins og gríninnslag,
kom gaurinn í alvöru,
með barnalíkkistu.
Allt var mjög hátíðlegt.
Hann hlýtur að hafa verið
mjög mikilvægur simpansi.
Barnabarnabarn hins mikla
King Kong kannski.
Klukkan varð ellefu og
mér var dálítið bumbult,
eftir allt sæta kampavínið og
bullið sem ég hafði lesið,
þennan kjánalega hrærigraut
af hástemmdum fléttum.
En þá kom mér í hug
lítil flétta af minni hálfu.
- Nú?
- Þetta er hrífandi.
Auðvitað.
Kannski dálítið langt en þú ert
ekki handritshöfundur að atvinnu.
- Ég skrifaði með hjartanu.
- Vissulega.
Það gerir það svo frábært.
- Það þarf meiri samtöl.
- Til hvers?
- Augu mín segja allt sem þarf.
- Það þarf að klippa aðeins.
- Ég læt ekki slátra því.
- Auðvitað ekki.
En það ætti að koma skipulagi
á það. Þú finnur einhvern.
Hvern? Ég yrði að finna
einhvern sem ég treysti.
Hvenær ertu fæddur?
Í hvaða merki ertu?
- Ég veit það ekki.
- Í hvaða mánuði?
21. desember.
Bogmaður. Mér líka bogmenn,
þeim er treystandi.
- Þakka þér fyrir.
- Ég vil að þú gerir þetta.
Ég? Ég er önnum kafinn. Var að
ljúka einu og er að byrja á öðru.
Mér er sama.
Ég tek frekar hátt gjald,
500 dali á viku.
Hafðu ekki áhyggjur af peningum.
Þú færð vel launað.
- Ég les afganginn heima.
- Þetta fer ekki úr húsi.
- Ljúktu við lesturinn hér.
- Klukkan er orðin margt.
- Ertu kvæntur, herra?
- Gillis. Einhleypur.
- Hvar býrðu?
- Hollywood. Alto Nido.
- Er bíllinn bilaður?
- Já, einmitt.
- Því gistirðu ekki hér?
- Ég kem snemma á morgun.
Vitleysa. Það er herbergi
fyrir ofan bílskúrinn.
Max sýnir þér það.
Max!
Ég var nokkuð ánægður með
hvernig ég hafði leyst úr þessu.
Ég hafði kastað önglinum
og hún hafði bitið á.
Bíllinn væri öruggur niðri meðan
ég lappaði upp á handritið.
Og þetta ætti að vera
vel launað.
Þetta herbergi hefur ekki
verið notað lengi.
Það kemst ekki í "Hús og hýbýli"
en gengur alveg eina nótt.
- Ég bjó um rúmið þitt í dag.
- Hvernig vissirðu ég myndi gista?
Þarna er baðið. Ég setti handklæði,
sápu og tannbursta.
Hún er sérstakur persónuleiki,
þessi Norma Desmond.
Hún var sú besta. Þú ert
of ungur til að vita það.
Hún fékk 17.000
aðdáendabréf á einni viku.
Menn mútuðu hárgreiðslumanni
hennar fyrir lokk úr hári hennar.
Eitt sinn kom indverskur fursti,
bað um að fá einn nælonsokk.
Síðar kyrkti hann sig með honum.
Já, ég lenti vissulega á
spennandi innkeyrslu.
Þú gerðir það. Góða nótt.
Mér fannst hann smáklikkaður...
Kannski heilablóðfall.
Það var eins og staðurinn allur
væri að lamast hægt og hægt,
úr takti við umheiminn,
væri hægfara að hrynja.
Það var tennisvöllur,
eða skugginn af tennisvelli,
með daufum línum
og lafandi neti.
Auðvitað var hún með sundlaug.
Hver hafði ekki eina slíka þá?
Mabel Normand og John Gilbert
syntu þar 10.000 miðnættum áður.
Og Vilma Banky
og Rod La Rocque.
Nú var hún tóm. Eða hvað?
Eitthvað annað var í gangi:
úför simpansans
framkvæmd
af mikilli alvöru
eins og legði hún til hvílu
sitt einkabarn.
Var líf hennar svona tómt?
Þetta var allt mjög skrítið,
en skrítnara varð það enn.
Mig dreymdi ruglingslegan draum.
Maður hjakkaði á orgel.
Ég sá ekki andlit hans
en orgelið var hulið svörtu.
Og simpansi
dansaði fyrir smáaura.
Þegar ég opnaði augun
var tónlistin enn í gangi.
Hvar var ég?
Ó, já, í auða herberginu
fyrir ofan skúrinn.
Nema það var ekki lengur autt.
Það hafði komið gestur.
Einhver hafði flutt eigur mínar,
bækurnar, ritvélina og fötin.
Hvað var að gerast?
Heyrðu! Max, hvað sem þú heitir,
hvað er þetta að gera hér?
Ég er að tala við þig. Fötin mín
og dótið mitt er í herberginu.
Auðvitað. Ég flutti þau sjálfur.
- Virkilega?
- Hvað er að? Vantar eitthvað?
- Hver bað þig að gera það?
- Ég gerði það.
Ég veit ekki því þú ert svona
æstur. Hættu að spila, Max.
Mér virtist þetta góð hugmynd,
ef við ætlum að vinna saman.
Ég á að laga handritið. Við sömdum
ekki um ég ætti að dvelja hér.
- Þér mun líka vel hér.
- Á hef mína eigin íbúð.
Þú skuldar þriggja mánaða leigu.
- Ég sé um það.
- Það er allt frágengið, greitt.
Við drögum það af laununum.
Verum ekki smámunasöm.
Við skrifum ekki allt hjá okkur.
- Taktu upp föggur hr. Gillis
- Það er búið og gert, frú.
- Pakkaðu. Ég verð ekki um kyrrt!
- Ákveddu þig nú.
Viltu þetta starf eða ekki?
Ég vildi starfið og peningana
og vildi komast burt sem fyrst.
Ég hélt að ef ég byrjaði
lyki ég þessu á tveimur vikum.
En það var ekki svo einfalt að
henda reiður á ímyndunum hennar.
Hún gerði mér erfitt um vik,
var yfir mér allan tímann,
hrædd um að ég myndi skadda
þetta viðkvæma hugarfóstur hennar.
Hvað er þetta?
- Bara eitt atriði sem ég henti.
- Hvaða atriði?
Þrælamarkaðurinn.
Það er betra að klippa yfir á...
Klippa burt af mér?
Það er of mikið af þér. Þeir
vilja þig ekki í öllum atriðunum.
Því skrifa þeir ennþá aðdáendabréf
og biðja mig um ljósmyndir?
Því þeir vilja mig,
mig, Normu Desmond.
Settu það aftur inn.
Allt í lagi.
Ég þrætti ekki við hana.
Það má ekki öskra á svefngengil.
Hann gæti dottið og hálsbrotnað.
Einmitt. Hún gekk í svefni,
á ystu brún glataðs ferils.
Algjör bilun hvað þessu eina
viðkom: henni á tjaldinu.
Hin mikla Norma Desmond.
Hvernig gat hún andað í
húsi fullu af Normum?
Fleiri Normur Desmond
og enn fleiri Normur Desmond.
Þetta var ekki bara vinna.
Þrisvar í viku
halaði Max upp málverkið
sem einhver í viðskiptamaður
frá Nevada hafði gefið henni.
Og við horfðum á bíómynd
í setustofunni hennar.
Miklu betra en að fara út
sagði hún.
Staðreyndin var sú að hún
óttaðist heiminn fyrir utan,
óttaðist að hann minnti hana á
að tíminn leið.
Þetta voru þöglar myndir og Max
sá um sýningarvélina.
Eins gott.
Það kom í veg fyrir að hann
spilaði undir á orgelið.
Hún sat mjög nálægt mér
og hún lyktaði af liljum.
Ekki uppáhaldsilmvatnið mitt,
alls ekki.
Stundum klemmdi hún handlegg
minn eða hönd meðan við horfðum,
gleymdi hún var vinnuveitandi,
varð bara aðdáandi, hrifin af
leikkonunni þarna uppi á tjaldinu.
Ég þarf ekki að segja ykkur
hver stjarnan var.
Þetta voru alltaf hennar myndir.
Það eina sem hún vildi sjá.
...VARP FRÁ MÉR ÞESSUM ILLA
DRAUMI SEM GRÍPUR MIG...
Ennþá dásamlegt, ekki satt?
Og engin samtöl.
Við þurftum engin samtöl.
Við höfðum andlit.
Nú eru engin svona andlit
lengur. Kannski eitt, Garbo.
Þessi bjánaframleiðendur, asnar!
Hafa þeir ekki augu í höfðinu?
Hafa þeir gleymt því hvernig
stjarna lítur út?
Ég skal komast aftur á tjaldið!
Stundum spiluðum
við dálítið bridds.
Einn tuttugasti úr senti á stig,
ég fékk helming hennar vinnings.
Einu sinni fékk ég 70 sent, eina
reiðuféð sem ég nokkurn tíma fékk.
Hinir spilararnir
voru leikaravinir hennar,
daufar persónur sem ég mundi
eftir frá dögum þöglu myndanna.
Vaxmyndirnar hennar.
- Einn tígull.
- Eitt hjarta.
- Spaði.
- Pör.
- Þristur ekki tromp.
- Pass.
- Pass.
- Tæmdu öskubakkann, Joe, vinur.
- Það er spurt um þig úti.
- Ég er ekki hér.
- Það sagði ég.
- Fínt.
En þeir fundu bílinn þinn og
ætla að draga hann burt.
Hvar er öskubakkinn?
Joe, getum við fengið hann?
- Ég vil tala við þig.
- Ekki núna. Ég er að spila.
Þeir eru að taka bílinn.
Ég man ekki hvað margir
spaðar eru í borði!
- Ég þarf að fá peninga strax.
- Geturðu beðið þar til ég sit hjá?
- Nei.
- Gerðu það.
- Nú, jæja? Hvar logar?
- Ég missti bílinn minn.
Ég hélt þetta væri
spurning um líf eða dauða.
Fyrir mig. Þess vegna kom ég
hingað og tók að mér þetta ritstarf.
Þú talar eins og kjáni. Við þurfum
ekki tvo bíla, við eigum einn.
Ekki ódýran bíl úr krómi og
bóni: heldur Isotta Fraschini.
Heyrt um Isotta Fraschini?
Allir handsmíðaðir. Á 28.000 dali.
Max tók bílinn út
og bónaði hann.
Hún fór með mig í bíltúra
í hæðunum fyrir ofan Sunset.
Allur bíllinn var klæddur innan
með hlébarðaskinni,
og var með bílasíma,
lagðan gulli.
- Þetta er hræðileg skyrta.
- Hvað er að henni?
Ekkert, fyrir bensínstöðvarvinnu.
Ég er leið á jakkanum og buxunum.
Max, hvaða verslun er besta
herrafataverslunin í bænum.
Mig vantar ekki föt og ég
vil ekki að þú kaupir þau.
Því ekki unna mér smá gleði?
Ég vil sjá þig vel klæddan.
Og þarftu að vera með tyggjó?
Ekkert klæðir menn eins vel
og blátt flannel.
Þennan hér, einhnepptan.
Nú þurfum við frakka.
Sýndu mér úr úlfaldahári.
- Kvöldklæðnað?
- Ég þarf ekki smóking.
Auðvitað. Smóking, kjölföt
og ef þú ferð ekki varlega, síðjakka.
- Kjólföt! Það er fáránlegt.
- Í veislur og á gamlárskvöld.
- Hvar er kvöldklæðnaðurinn?
- Þessa leið, frú.
Hér er úlfaldahár, en
en finndu þessa lamaull, vicuña.
- Hún er aðeins dýrari.
- Úlfaldahárið dugar.
En fyrst frúin ætlar að borga,
því ekki taka vicuña lamaullina?
Síðustu vikuna í desember
komu rigningarnar.
Miklar dembur. Í yfirstærðum
eins og allt annað í Kaliforníu.
Það rigndi gegnum gamla þakið
á herberginu ofan við skúrinn.
Hún lét Max flytja mig
yfir í aðalbygginguna.
Mér líkaði ekki hugmyndin.
Einu skiptin sem ég var einn
var í gamla herberginu.
Nú, það var þó betra en að sofa
í regnkápu og með skóhlífar.
- Hver átti þetta herbergi?
- Eiginmaðurinn.
Eiginmennirnir, ætti ég að segja.
Frúin er þrígift.
Ég býst þetta sé þaðan sem sést til
Catalina eyju, en ekki í dag.
Hvað er að hurðinni?
Það er enginn lás.
Það eru engir lásar neins staðar
í húsinu, herra.
Því þá? Hlýtur að vera ástæða.
- Læknirinn ráðlagði það.
- Hvaða læknir?
Læknir frúarinnar. Frúin
á það til að vera döpur.
Það hafa verið gerðar
nokkrar sjálfsmorðstilraunir.
Við verðum að gæta vel að.
Hvorki svefnpillur né rakvélablöð.
Við skrúfuðum fyrir gasið
í svefnherbergi frúarinnar.
Því þá? Ferillinn? Hún fékk
sinn hlut. Hún er ekki gleymd.
- Hún fær enn aðdáendabréf.
- Ekki skoða póststimplana.
Þú sendir þau. Er það, Max?
Ég ætla að pressa
kvöldklæðnaðinn þinn, herra.
Hr. Gillis hefur ekki gleymt
áramótaveislu frúarinnar?
Nei það hef ég ekki. Ég býst við
að vaxmyndirnar komi?
Ég veit það ekki herra. Frúin
sá um undirbúninginn.
Þarna var það.
Herbergið hennar.
Fullt af satíni og knipplingum...
Rúmið eins og gylltur árabátur.
Hið fullkomna umhverfi leikkonu
þöglu myndanna. Auminginn.
Enn veifandi til skrúðgöngu sem
var löngu farin hjá.
Það var í áramótaboðinu að ég
komst að hug hennar til mín.
Kannski hafði ég verið algjör
kjáni að hafa ekki átt von á því.
Döpur og neyðarleg uppgötvun.
Joe!
Þú lítur guðdómlega út!
Snúðu þér við.
- Láttu ekki svona!
- Svona nú.
Fullkomið! Dásamlegar axlir og
ég elska þess línu hér.
- Þetta eru púðar, ekki blekkjast.
- Hérna.
Að spariklæðast þýddi alltaf
að fara í dökkbláu fötin mín.
Mér líkar ekki pinninn.
Ég vil að þú hafir perlu.
Ég vil enga eyrnalokka.
- Fáum okkur drykk.
- Eigum við ekki að bíða hinna?
Max, kampavín.
Varlega, það er hált. Ég lét bóna.
Fyrir okkur! Þetta gólf var
viðargólf en ég lét breyta því.
Valentínó sagði, "Tangó fer best
á flísum." Komdu nú.
- Ekki á sama gólf og Valentínó.
- Fylgdu mér.
- Ekki halla þér aftur.
- Það er þetta hér, það kitlar.
Er það?
- Klukkan er tíu. Hvenær koma þeir?
- Hverjir?
- Hinir gestirnir.
- Það eru engir.
Við viljum ekki deila þessu
kvöldi með öðrum. Við ein.
- Er það?
- Haltu fast utan um mig.
Allt í lagi.
Hvað með að brjóta glös á
höfðinu á Max á miðnætti?
- Þér finnst þetta fyndið.
- Dálítið.
Klukkutími silaðist hjá.
Mér leið eins og sígarettunni
í klemmunni milli fingra hennar.
En hvað næsta ár verður gott.
Við munum skemmta okkur vel.
Ég fylli laugina eða opna húsið
Í Malibu og þú hefur allt hafið.
Þegar myndinni lýkur kaupi ég
bát og við siglum til Hawai...
Þú kaupir ekkert meira handa mér.
Ekki láta eins og kjáni. Hér. Ég
ætlaði að gefa þér hann á miðnætti.
Ég get ekki tekið við því.
Þú hefur keypt nóg handa mér.
Þegiðu! Ég er rík, ríkari en
allt þetta nýja Hollywood gengi.
Ég á eina miljón dala.
Ég á þrjár húsalengjur, ég á
olíu í Bakersfield, dælir og dælir.
Til að kaupa allt sem við viljum.
- Hættu að segja "við".
- Hvað er að þér?
Hvað rétt átt þú á því að
taka mér sem sjálfsögðum hlut?
Hvaða rétt? Á ég að segja þér það?
Hefur þér dottið í hug að ég gæti
átt kærustu sem ég er vitlaus í?
Hverja? Afgreiðslustúlku, statista?
Ég er ekki sá rétti fyrir þig.
Þú vilt einhvern Valentínó,
einhvern sem á hesta, stórlax.
Þú ert að reyna að segja mér að
þú viljir ekki ást mína. Segðu það.
Ég vissi ekki hvert ég ætlaði.
Ég varð bara að komast út.
Varð að hitta fólk á mínu reki.
Varð að heyra einhvern hlæja.
Mér datt Artie Green í hug.
Það hlaut að vera partý hjá
honum á gamlárskvöld.
Atvinnulausir höfundar,
útgefandalaus tónskáld,
leikkonur svo ungar að þær trúðu
enn þeim á ráðningarstofunni.
Krakkahópur sem var sama um allt
á meðan þau áttu í kássu,
Hollywood hefur ekki verið okkur góð
Við eigum enga sundlaug
Ekki mikið af fötum
Þénum nokkra aura hér og þar
- Sæll, Joe.
- Tom.
- Hvað segirðu?
- Hæ, Joe.
- Já hérna, Joe Gillis!
- Hæ, Artie.
Hvar hefurðu falið þitt fagra fés?
Ég ætlaði að láta leita að þér.
Þið þekkið Joe Gillis, hinn fræga
handritshöfund, úraníum smyglara,
og undir grun sem Svarta Dalían.
- Láttu mig fá frakkann.
- Slepptu því.
- Ætlarðu að vera um kyrrt?
- Já.
Komdu þá. Er þetta minkur?
Je minn eini, hvar fékkstu þetta
lánað? Hjá Adolphe Menjou?
- Næstum því, án vindilsins.
- Þú ert þó ekki smyglari í alvöru?
- Hvar er barinn?
- Komdu.
- Gott partý.
- Þau gerast ekki betri.
Þeir kalla mig Elsu Maxwell
aðstoðarleikstjóranna.
Farðu varlega í púnsið. Féð leyfir
bara þrjá drykki handa aukafólki.
- Gerðu þér afganginn upp.
- Get ég verið hér um tíma?
- Já. Þetta stendur í alla nótt.
- Nei, ég meina fáeinar vikur?
- Það er laust á sófanum.
- Ég tek hann.
Ég læt vikapiltinn sjá um
farangurinn. Skráðu þig inn.
- Halló hr. Gillis.
- Halló...
- Þekkist þið?
- Betty Schaefer, skrifstofa Sheldrake.
- Auðvitað, "Allir í höfn".
- Bíddu.
Þetta er konan sem ég elska.
Hvað er að gerast?
Hún er aðdáandi skrifta minna.
- Deild hinna særðu tilfinninga.
- Hvar er síminn?
Hjá regnbogasalnum.
Get ég fengið þetta
þegar þú ert búinn?
- Heyrðu, þú gleymdir þessu.
- Takk.
- Ég vonaðist til að hitta þig.
- Til að ná hnífnum úr bakinu?
Ég fékk samviskubit svo ég
gróf upp gamalt efni eftir þig.
- En sætt af þér.
- Eitt heitir eitthvað "Gluggi".
- "Myrkir gluggar". Hvað fannst þér?
- Ekki gott, fyrir utan sex síður.
Þar er horft aftur í tímann...
Getum við talað einhvers staðar?
Hvað með regnbogasalinn?
Joe, ég sagði þú gætir fengið
sófann, ekki kærustuna mína.
Við erum að tala um vinnuna.
Það er stuttur kafli í skriftum
mínum sem þér finnst verðugur?
Tímahoppið þegar hún talar
um að vera kennari.
- Ég var með svona kennara.
- Kannski er það gott þess vegna.
- Það er satt og snertir. Því ekki?
- Hver vill sannleika sem snertir?
Hættu með þetta viðhorf.
Þetta er einhvers virði.
- Á ég að byrja núna?
- Í alvöru. Ég er með hugmyndir.
Ég líka. Þetta er gamlárskvöld,
gerum eitthvað úr því.
Til dæmis? Við gætum búið til
bréfbáta og farið í kappróður.
- Eða skrúfað frá sturtunni.
- Eða hertekið eldhúsið.
- Ertu svangur?
- Svangur?
Eftir tólf ár í frumskóginum í
Búrma, hungrar mig Lady Agatha...
...hungrar mig í hvíta öxl.
- Phillip, þú ert bilaður.
Þyrstir mig í svalar varir þínar.
Þú mátt fá símann núna.
Nei, Phillip, verum sterk.
Þú ert enn í einkennisbúning
Coldstream varðanna,
og enn fremur
þá máttu fá símann núna.
Allt í lagi.
Allt í einu óttast ég
skeflilega að missa þig.
Þú gerir það ekki. Ég skal sækja
meira af þessum voðadrykk.
- Ætlarðu að bíða mín?
- Með villtan hjartslátt.
Lífið getur verið dásamlegt.
Max. Gerðu mér greiða.
Fyrirgefðu, ég get ekki talað núna.
Jú, þú getur það. Settu gömlu
fötin og ritvélina í töskuna mína.
- Ég læt sækja þau.
- Enginn tími. Læknirinn er hér.
Hvaða læknir? Hvað er að gerast?
Frúin náði í rakvélina í
herbergi þínu og skar sig á púls.
Hvað? Max! Max!
Ég er með uppskriftina.
Tveir pakkar af hálstöflum
leystir upp í heitum vínberjasafa...
Heyrðu, Joe!
Gleðilegt nýtt ár!
- Hvernig líður henni?
- Hún er í herberginu sínu.
Varlega, ekki hlaupa upp.
Hljómsveitin má ekki vita.
Farðu.
Hvaða asnastrik var þetta?
Að verða ástfangin af þér
var asnastrikið.
Fyrirsagnirnar hefðu verið
skemmtilegar.
"Stórstjarna fremur sjálfsmorð
vegna óþekkts höfundar."
Stórstjörnur eru afar stoltar.
Farðu. Farðu til stelpunnar.
Heyrðu, það var tilbúningur,
því mér fannst þetta allt
vera mistök.
Ég vildi ekki særa þig.
Þú hefur verið mér góð.
Þú ert sú eina í þessari skítaborg
sem hefur verið það.
Segðu bara takk og farðu.
Farðu, farðu!
Ekki þar til þú lofar að haga
þér skynsamlega.
Ég geri það aftur. Aftur!
Ég geri það aftur.
Gleðilegt ár, Norma.
Gleðilegt ár, elskan.
- Halló.
- Er þetta Crest View, 51733?
Fyrirgefið að ég trufla aftur
en ég verð að tala við herra Gillis.
- Hann er ekki hér.
- Hvar næ ég í hann?
- Kannski getur einhver annar?
- Enginn getur sagt þér neitt.
Og vinsamlegast hringdu ekki aftur.
Max!
Hver var þetta, Max? Hvað?
Ekkert, frú. Einhver að spyrjast
fyrir um týndan hund.
Númerið okkar hlýtur að líkjast
númeri hundabyrgisins.
Bíddu. Taktu bílinn út og
farðu með handritið í Paramount.
- Afhentu hr. DeMille það sjálfum.
- Já frú.
- Ertu að senda það til DeMille?
- Já. Í dag er dagurinn.
Stjörnuspekingurinn minn las
stjörnuspá mína og DeMille
- Las hún handritið?
- DeMille er ljón, ég er sporðdreki.
Mars hefur verið í þvergöngu
fyrir Júpíter vikum saman.
Í dag er samtenging
plánetanna mest.
Snúðu þér, elskan. Ég þurrka þér.
Ég vona þú vitir að stjörnuspár
selja ekki handrit.
Ekki handritið, heldur mig.
DeMille sagði alltaf
ég væri stærsta stjarnan hans.
Hvenær sagði hann það, Norma?
Ég veit að nokkur ár eru liðin.
En ég hef aldrei litið betur út.
Veistu af hverju? Af því ég hef
aldrei verið eins hamingjusöm.
Nokkrum kvöldum síðar fórum
við í bridds hjá einni vaxmyndanna.
Hún hafði kennt mér bridds,
og nokkur flott tangóspor,
og hvaða vín á best við hvaða fisk.
Kjáninn! Hann gleymdi að
fylla sígarettuöskjuna mína.
- Fáðu þér eina af mínum.
- Þær eru vondar, ég hósta af þeim.
Stoppaðu við kaffistofuna.
Ég skal kaupa handa þér.
En hvað þú ert sætur.
KAFFISTOFA SCHWAB
Pakka af þessum tyrknesku
sígarettum... Abdullas.
Upp með hendur, Gillis,
eða þú færð að kenna á því.
Hæ, Artie. Kvöldið, fröken Schaefer.
- Það gleður mig að sjá ykkur.
- Því fórstu úr partýinu?
Fyrirgefðu þetta á gamlárskvöld.
Trúirðu að ég var hjá veikum vini?
Einhver þessara vel efnuðu,
með tíu karata nýrnastein?
Hættu þessu. Hvar
hefurðu verið?
- Ég er með góðar fréttir.
- Ég hef ekkert verið í felum.
Ég hringdi í umboðsmanninn
og Samtök handritshöfunda.
Í íbúðinni þinni var mér gefið
upp númer í Crest View.
Það svaraði einhver með hreim:
urraði að þú værir ekki þar,
þau könnuðust ekki við þig.
Er það?
Hverjar eru góðu fréttirnar?
- Sheldrake líkar kennarinn.
- Hvaða kennari?
"Myrkir gluggar". Hann heldur
það megi gera eitthvað úr því.
- Hvar er reiðuféð?
- Hvar er sagan?
Ég prjónaði aðeins við þetta.
- En það þarf að vinna í því.
- Ég var hræddur um það.
Ég er með 20 síður og
og fína karlpersónu.
Skrifaðu mikið af bakgrunnsefni
svo það þurfi auka leikstjóra.
Þegiðu.
Ef við hefðum sögu...
Skrifa ekki lengur fyrir smáaura.
- En þetta er svo gott sem selt.
- Reyndar er ég hættur að skrifa.
- Hr. Gillis, viltu vera svo vænn?
- Ég er að koma.
Hreimurinn! Gaurinn er á launum
hjá erlendri ríkisstjórn.
- Sjáðu pinnann og ermahnappana.
- Ég verð að fara.
- Takk fyrir að sinna ferli mínum.
- Ekki þínum, mínum.
Ég vildi taka þátt í þessu.
Ég vil ekki vera lesandi.
Mig langar að skrifa.
- Leitt ef ég hindra þig.
- Þú hefur gert það.
Verið þið sæl.
- Þú varst óratíma.
- Ég hitti fólk sem ég þekki.
- Hvar eru sígaretturnar?
- Hvar eru?
Norma, þú reykir of mikið.
Alltaf þegar hana grunaði
mér væri farið að leiðast,
sýndi hún skemmtiatriði.
Normu Desmond sýninguna.
Fyrsta atriðið hjá henni var úr
Baðdrottningunni hjá Mack Sennett
Ég man enn hvar ég var í röðinni:
Marie Prevost, Mabel Normand.
Mabel var alltaf
að stíga á tærnar á mér.
Hvað er að?
Því ertu svona stúrinn?
Það er ekkert að. Ég skemmti
mér vel. Sýndu mér meira.
Allt í lagi. Réttu mér þetta, ég
þarf yfirvaraskegg. Lokaðu augunum.
En það var dálítið að.
Ég var að hugsa um stúlkuna
hans Artie, fröken Schaefer.
Hún var eins og allir höfundar
sem eru nýir í Hollywood,
þeir iða af metnaði, vilja sjá
nafnið sitt á tjaldinu:
; ; Handritshöfundur; ;, ; ; Eftir sögu;; .
Áhorfendur vita ekki að
einhver situr og skrifar myndir.
Þeir halda að leikararnir
spinni þær jafnóðum.
Opnaðu augun.
- Það er síminn til frúarinnar.
- Ekki trufla mig.
- Paramount er í símanum.
- Hver?
Paramount kvikmyndaverið.
Trúirðu mér núna?
Ég sagði DeMille myndi stökkva til.
Þetta er ekki DeMille sjálfur,
heldur einhver Gordon Cole.
- Hann segir þetta mikilvægt.
- Það er það vissulega.
Nógu mikilvægt til að DeMille
hringi í mig persónulega.
En sú hugmynd að láta annan
hringja! Segðu að ég sé upptekin.
Gott og vel, frú.
Hvað segirðu um þetta?
Við gerðum 12 myndir saman.
Þær sem best gengu hjá honum!
- Kannski er hann við tökur.
- Ég þekki þá línu!
Hann ætlar að gera lítið úr mér,
til að lækka verðið.
Ég hef beðið í 20 ár. DeMille
getur beðið þar til ég er tilbúin.
Um það bil þremur dögum síðar
var hún tilbúin.
Ótrúlegt nokk höfðu verið fleiri
af þessum mikilvægu
símtölum frá Paramount.
Svo hún setti á sig hrúgu af
farða, batt slör yfir
og hélt af stað til að
hitta DeMille persónulega.
Frúin fyrirgefur en augnskugginn
vinstra megin er skakkur.
Þakka þér, Max.
Hættið þessum hávaða!
- Heyrðu!
- Við ætlum til DeMille. Opnaðu.
Við tökur. Er búist við ykkur?
Við þurfum ekki að gera boð.
- Ég er með Normu Desmond.
- Normu hverri?
- Normu Desmond.
- Jonesy, sæll, Jonesy.
Já? En þetta er fröken Desmond!
- Hvernig hefur þú haft það?
- Opnaðu hliðið.
- Auðvitað, fröken Desmond. Komið.
- Þau komast ekki inn án passa.
Fröken Desmond gerir það.
- Hvar er DeMille við tökur?
- Á sviði 18.
Þakka þér fyrir, Jonesy.
Kenndu vini þínum mannasiði.
Án mín hefði hann ekkert starf,
þá væri Paramount ekki til.
- Alveg rétt, fröken Desmond.
- Áfram, Max.
Svið 18.
Jæja, látið Henry Wilcoxon vita.
Breiddu úr þessu svo ég sjái það.
Hljóð þarna aftast!
Norma Desmond er
komin til að hitta hr. DeMille.
Vill einhver lýsa þetta upp svo
ég geti séð sviðsmyndina.
Færið ykkur. Farið frá!
Þú þarna aftast.
Norma Desmond er komin
til að hitta hr. DeMille.
Norma Desmond?
- Bíðið aðeins.
- Harry Wilcoxon?
Dragðu sverðið og lyftu klæðinu
með því. Samson liggur þarna.
Norma Desmond er komin
til að hitta þig, hr. DeMille.
- Norma Desmond?
- Hún hlýtur að vera miljón ára.
Hvað gerir það mig?
Ég gæti verið faðir hennar.
- Fyrirgefið, hr. DeMille.
- Hlýtur að vera handritsónefnan.
Hvað á ég að segja henni?
Ég get sagt henni að þú sért í
sýningarherberginu, snúið henni burt.
Þrjátíu miljón aðdáenda sneru
baki við henni. Er það ekki nóg?
- Ég átti ekki við...
- Auðvitað ekki.
Þú þekktir ekki Normu Desmond
sem yndislega 17 ára stúlku,
hugrakkasti, hjartabesti og fyndnasti
krakki sem ég hef hitt.
- Hún var víst ósamvinnuþýð.
- Bara undir það síðasta.
Heill tugur blaðamanna
í stöðugri eftirvinnu
getur farið hræðilega
með mannsandann.
Bíðið.
- Viltu ekki koma með?
- Þetta er þitt handrit, þitt verk.
- Gangi þér vel.
- Þakka þér fyrir, vinur.
Jæja, sæll, ungi maður.
- Halló hr. DeMille.
- Gott að sjá þig.
Það var fjör hjá okkur síðast.
Ég man ég dansaði á borðunum.
Það gerðu margir. Lindbergh
var að lenda í París. Komdu inn.
Norma, fyrirgefðu að
ég hringdi ekki í þig.
Eins gott, ég er mjög reið.
- Þú sérð ég hef mikið að gera.
- Það er engin afsökun.
- Þú last auðvitað handritið?
- Já.
Þú hefðir getað hringt sjálfur
í stað aðstoðarmannsins.
- Hvaða aðstoðarmanns?
- Ekki þessi látalæti. Gordon Cole.
Gordon Cole?
Ef þú hefðir ekki haft áhuga
hefði hann ekki reynt að ná í mig
í símann tíu sinnum.
Ég er á miðri æfingu.
Því sestu ekki í stólinn minn
og lætur fara vel um þig?
- Þakka þér fyrir.
- Svona já. Ég kem að vörmu spori.
Komdu með síma handa mér
og fáðu Gordon Cole á línuna.
Sæl, fröken Desmond.
- Fröken Desmond, ég, Hog-eye.
- Halló, Hog-eye.
Látum okkur sjá.
Sjáið, þetta er Norma Desmond.
Norma Desmond!
- Norma Desmond!
- Ég hélt hún væri dáin.
- En gaman að hitta þig!
- Velkomin heim. Manstu eftir mér?
Auðvitað. Halló, Patsy.
- Hefurðu hitt fröken Desmond?
- Það gleður mig.
Gordon, þetta er C B DeMille. Varst
þú að hringja í Normu Desmond?
Já, hr. DeMille. Út af bílnum
hennar, gömlum Isotta Fraschini.
Bílstjórinn ók honum hingað um
daginn. Hentar vel í Crosby myndina.
- Við viljum leigja hann í tvær vikur.
- Ó, ég skil.
Jæja, þakka þér fyrir,
þakka þér.
Hog-eye, færðu ljósið
aftur á sinn stað.
Nú, ég náði í Gordon Cole.
Sástu hvernig þau komu?
Veistu, það gerast skrítnir
hlutir í þessu fagi, Norma.
Ég vona þú hafir ekki
tapað kímnigáfunni.
- Hvað er að?
- Ekkert.
Ég vissi ekki hvernig það yrði
að koma aftur í verið.
- Vissi ekki hvað ég saknaði þess.
- Við höfum saknað þín líka.
Við vinnum saman aftur.
Gerum okkar bestu mynd.
- Ég vildi tala við þig um það.
- Er handritið ekki gott?
Það er margt í því en
myndin yrði afar dýr.
Það skiptir mig engu.
Ég vil vinna aftur. Það er
ómetanlegt að þú viljir mig.
Ekkert myndi gleðja mig meira
ef það væri hægt.
Mundu að ég vinn aldrei
fyrir tíu og aldrei eftir hálffimm.
- Við erum tilbúin, hr. DeMille.
- Allt í lagi.
Því horfirðu ekki á?
Kvikmyndirnar hafa breyst.
Allt í lagi, Byrja.
Byrja.
Rúllið. Á fullt.
Sérðu skrifstofurnar, hr. Gillis?
Þetta voru búningsherbergi
frúarinnar. Öll röðin.
Þá var ekki mikið pláss
fyrir Wallace Reid.
Hann var með stórt
hjólhýsi.
Ég var uppi. Sérðu hvar
stendur "Lesendadeild"?
Ég man að veggirnir voru
fóðraðir með svörtu leðri.
Ég kem eftir andartak.
Hér er skrítni bíllinn sem Cole
talaði um. Megum við sjá hann?
Hvað er svona skrítið við hann?
Ef þú getur notað eitthvað úr
"Myrkum gluggum," taktu það.
Í guðanna bænum!
Komdu inn, fáðu þér sæti.
- Ég meina það. Gjörðu svo vel.
- Því ættirðu að gera það?
Fáirðu of fjár gefurðu mér konfekt,
vinstri fótinn ef þú færð Óskar.
Ég gerði það ef ég gæti en ég
get þetta ekki ein.
- Hvað með hugmyndirnar þínar?
- Líttu á þær.
Hentu út öllu sálfræðiruglinu,
þessu með hug hinn sjúka morðhug.
Morðóðir brjálæðingar rokselja.
Þetta er saga um kennara,
erfitt líf þeirra.
Hún kennir á daginn
en hann kennir á kvöldin.
Fyrsta skiptið sem þau hittust...
- Ég hef ekki tíma.
- Ég skal vera stuttorð.
- Þetta er þitt verk.
- Gætum við ekki unnið á kvöldin?
Sex á morgnana? Þennan mánuð
er ég alveg á lausu.
- Artie fór úr bænum.
- Hvað kemur Artie þessu við?
- Við erum trúlofuð.
- Fínt fyrir þig.
- Þú finnur ekki betri mann.
- Sammála.
Þau eru á tökustað í Arizona
að taka vestra.
Ég er laus á kvöldin og um helgar.
Við gætum unnið hjá þér.
Það gengur ekki. Hertu upp
hugann og skrifaðu söguna.
- Ég hata þig.
- Hafðu hana ekki of dapurlega.
Hvað um þetta? Hún kennir
á daginn, hann á kvöldin.
Þau þekkjast ekki en
deila herbergi. Það er ódýrara.
Þau sofa í sama rúmi.
Til skiptis auðvitað.
Ertu að grínast? Mér líst vel á.
- Mér líka.
- Sjáðu hvar það passar inn í.
- Vertu sæl.
- Ó, þú...
Hvað?
Ég komst að ástæðunni fyrir
símtölunum frá Paramount.
Það er ekki frúin sem þeir vilja,
þeir vilja leigja bílinn hennar.
Hvað þá?
Bless, Norma.
Sjáum hvað við getum gert.
Ég hef ekki áhyggjur. Gamla
saman aftur. Ekkert stöðvar okkur.
Gamla gengið. Já.
- Vertu bless, vinan.
- Bless, hr. DeMille.
- Hvernig gekk?
- Hefði ekki getað gengið betur.
Hann þarf að ljúka þessari mynd.
Mín er næst.
Talaðu við Gordon Cole.
Segðu honum að gleyma bílnum.
Segðu hann geti fengið annan
gamlan bíl einhversstaðar.
Ég kaupi fimm gamla bíla ef þarf.
Her fegrunarsérfræðinga
hertók húsið hennar
við Sunset Boulevard.
Hún gekk í gegnum
miskunnarlausar meðferðir.
Eins og keppandi á Ólympíuleikum
taldi hún hverja kaloríu,
fór alltaf í rúmið klukkan níu.
Hún var algjörlega
ákveðin í að vera tilbúin,
tilbúin fyrir myndavélar
sem aldrei myndu rúlla...
- Vinur, ertu þarna?
- Já.
Ekki snúa þér við.
Hafðu augun á bókinni.
Ég kom að bjóða góða nótt.
Þú mátt ekki sjá mig.
- Ég er ekki mjög aðlaðandi.
- Góða nótt.
- Ég hef lést um 200 grömm.
- Fínt.
Ég hafði áhyggjur af hálsinum.
Þessi kona gerði kraftaverk.
- Fínt.
- Þú ættir sjálfur að hátta.
- Ég ætla að lesa aðeins lengur.
- Þú fórst út í gær er það ekki?
- Því segirðu það?
- Ég veit það.
Ég fékk martröð og kallaði
á þig. Hvar varstu?
- Ég fór í gönguferð.
- Nei. Þú tókst bílinn.
Ég ók niður á strönd. Þú vilt þó
ekki mér finnist ég innilokaður?
Auðvitað ekki. Ég vil
bara ekki vera skilin eftir ein.
Ekki undir þessu álagi.
Taugarnar eru trekktar.
Ég bið bara um ofurlitla
þolinmæði og gæsku.
- Ég hef ekki gert neitt.
- Auðvitað ekki.
Ég leyfði það ekki. Góða nótt.
Já, ég var að stelast
þarna á hverju kvöldi.
Það minnti mig þegar ég stalst
út að sjá glæpamynd tólf ára.
Núna var það ekki til að sjá
mynd, heldur skrifa hana.
Sagan sem Betty Schaefer fann
var á fullri ferð í höfði mér
eins og tíu járbrautarlestir.
Við fórum að vinna að henni
á kvöldin þegar verið var autt,
í pínulitlu skrifstofunni hennar.
Ég fékk fyndið bréf frá Artie.
Það hefur rignt upp á hvern dag
síðan þau komu.
Þau endurskrifuðu allt fyrir
regn og tóku helminginn.
Nú er sólin komin og
enginn veit hvenær þau koma.
- Fínt.
- Því fínt? Ég sakna hans.
- Ég meina þessi samtöl eru fín.
- Er það?
Sérstaklega með fullt af tónlist
sem drekkir þeim.
- Hatarðu sjálfan þig stundum?
- Alltaf.
Í alvöru, þetta er gott.
- Það er gaman að skrifa með þér.
- Takk.
ELSKA STRÁKINN, NORMA
- Hver er Norma?
- Hver er hver?
Fyrirgefðu. Ég er ekki vön að
lesa persónulegar sígarettuöskjur.
Ó, þetta. Frá vinkonu minni.
Miðaldra dömu,
mjög heimskri og örlátri.
En þetta er gull í gegn.
Ég hjálpaði henni með handrit.
Gamla sagan. Maður hjálpar
hæglátri sál yfir umferðargötu.
Hún reynist miljónamæringur
og arfleiðir þig að öllu.
Vandamálið með ykkur lesendur.
Þið þekkið allar fléttur.
Prófarkalestu nú síðu tíu
á meðan vatnið sýður, ha?
Allt í lagi.
Stundum þegar illa gekk
fórum við í göngutúr
um syfjulegt svæðið.
Töluðum ekki mikið, röltum
bara um á milli sviðanna
eða gegnum sviðin sem átti að
nota í tö*** næsta dags.
Á einum þessara gönguferða
sagði hún mér frá nefinu á sér.
Sjáðu þessa götu.
Allt pappi, allt holt,
allt gervi, gert með speglum.
Þetta er uppáhaldsgatan mín
í öllum heiminum.
Kannski því ég var vön
að leika mér hér sem krakki.
Lékstu í kvikmyndum sem barn?
Nei, ég er fædd tveimur götum
frá verinu, Lemon Grove Avenue.
Pabbi var yfirrafvirki hér.
Mamma er enn í búningunum.
- Önnur kynslóð, ha?
- Þriðja.
Amma var í áhættuatriðum fyrir
Pearl White. Ég er úr bíófjölskyldu.
Ég átti að verða stjarna.
Svo ég fór í leiktíma í tíu ár,
framsögn, dans.
Þá gerði kvikmyndaverið próf.
Þeim líkaði ekki nefið á mér.
Það beygðist aðeins.
Svo ég lét laga það.
Þá elskuðu þeir nefið á mér,
en líkaði ekki leikurinn.
- Vel gert.
- Eins gott, kostaði 300 dali.
- Þetta var leitt.
- Alls ekki.
Ég varð skynsöm. Ég vann mig
upp úr sendli í að vera lesandi.
Í alvöru. Á kvöldin græturðu
glataðar nærmyndir, stjörnukvöld.
Aldrei. Hvað er að því að
vera hinum megin við vélarnar?
- Það er í raun skemmtilegra.
- Húrra fyrir Betty Schaefer.
- Ég ætla að kyssa nefið.
- Gjörðu svo vel.
Má ég segja að þú ilmir vel?
- Hlýtur að vera sjampóið.
- Þetta er ekki sjampó.
Þetta er meira eins og ferskir,
nýþvegnir línvasaklútar,
eins og nýr bíll.
- Hvað ertu gömul?
- 22.
Sniðug. Ekkert jafnast á við 22.
Ef við ætlum að ljúka þessu
heldur þú þig í meters fjarlægð.
Ef þú sérð mig
ætla að koma nær,
lemdu mig þá í hausinn með skó.
Jæja, aftur að ritvélunum,
förum yfir Washington Square.
Hvað viltu, Max?
Viltu þvo bílinn?
Njósnarðu í frítímanum?
Farðu varlega yfir veröndina.
Frúin fylgist kannski með.
Hvað um að fara upp eldhússtigann
og hátta í myrkrinu?
Ég er ekki að spyrja hvert
hr. Gillis fer á hverju kvöldi.
Því ekki? Ég er að skrifa
handrit og ætla að ljúka því!
Ég hef bara miklar áhyggjur
af frúnni.
Auðvitað.
Og við hjálpum ekki til.
Ljúgum og ljúgum að henni,
við undirbúning hennar.
- Og þegar hún kemst að því sanna?
- Hún kemst aldrei að því.
Það er verk mitt og
hefur verið lengi.
Skildu það að ég uppgötvaði hana
sextán ára, gerði hana að stjörnu.
Ég get ekki eyðilagt það.
- Gerðir þú hana að stjörnu?
- Ég leikstýrði fyrstu myndunum.
Þrír ungir leikstjórar voru
efnilegir í þá daga.
D W Griffith, Cecil B DeMille
og Max Von Mayerling.
Og hún gerði þig að þjóni.
Ég vildi fá að koma aftur,
þó það virðist auðmýkjandi...
Ég hefði getað haldið áfram,
en mér fannst lífið
óbærilegt eftir að hún yfirgaf mig.
Ég var fyrsti maður hennar.
Þú ert kominn, Joe.
Hvenær komstu heim?
Ó, Joe, hvar varstu?
Er það kona?
Ég veit það er kona. Hver er hún?
Því má ég ekki spyrja?
Ég verð að vita það.
NAFNLAUS ÁSTARSAGA
EFTIR JOSEPH C GILLIS
OG BETTY SCHAEFER
Hvað er að?
Betty, vaknaðu.
Því horfirðu svona á mig?
Í, gerði ég það? Fyrirgefðu.
Hvað er að þér í kvöld?
- Hvað er að?
- Það kom dálítið upp á.
- Ég vil ekki tala um það.
- Því ekki?
Ég vil það bara ekki.
Hvað hefurðu heyrt?
Svona nú, út með það.
Er það um mig?
Betty, það þýðir ekki að flýja.
Tö*** þessu bara.
- Ég fékk skeyti frá Artie.
- Frá Artie? Hvað er að?
Hann vill fá mig til Arizona.
Hann segir það kosti bara
tvo dali að gifta sig þar.
Það myndi spara brúðkaupsferð.
Því ekki? Við getum lokið
handritinu á fimmtudag.
Ekki gráta. Þú ætlar að gifta þig.
Það er það sem þú vildir.
Ég vil það ekki.
- Því ekki, elskarðu ekki Artie?
- Auðvitað elska ég hann. Alltaf.
En ég er ekki ástfangin
af honum lengur.
Hvað kom fyrir?
Þú.
Það var ekki fyrr en ég kom aftur
í þetta sérkennilega fangelsi mitt
að ég hugsaði málið.
Ég hafði framtíð Betty Schaefer
í hendi mér.
Betty Schaefer, trúlofuð Artie
Green, betri menn finnast ekki,
og hún var ástfangin af mér, mér.
Hún var kjáni að sjá ekki að
einhver tvöfeldni var í gangi.
Ég var óþokki að segja ekkert.
En svona getur meður ekki sagt
þegar maður er vitlaus í einhvern.
Kannski gæti ég það,
sloppið frá Normu.
Kannski gæti ég losað mig við
þetta ömurlega klúður úr lífi mínu.
Halló, er þetta Gladstone 9281?
Má ég tala við Betty Schaefer?
Hún er án efa komin heim.
Hæ, Betty, það er þessi kona
sem hljómar svo undarlega.
Nú, um hvað snýst þetta?
Þetta er Betty Schaefer.
Fyrirgefðu að ég hringi svona
seint, en það er skylda mín.
Það er út af hr. Gillis.
Þekkir þú hr. Gillis?
Hvað veist þú
mikið um hann?
Veistu hvar hann býr, hvernig,
og á hverju hann lifir?
Hver ertu þú? Hvað viltu?
Hvað kemur þér það við?
Fröken Schaefer, ég er
að reyna að gera þér greiða
og spara þér mikinn sársauka.
Þú ert kannski of ung til að vita
að það eru til svona menn.
Ég veit ekki hvað hann sagði,
en hann býr ekki hjá ættingjum,
ekki heldur hjá vinum,
í venjulegri merkingu þess orðs.
Spurðu hann. Spurðu aftur.
Það er rétt, Betty,
spurðu aftur. Þetta er Joe.
Joe, hvar ertu?
Um hvað snýst þetta?
Ennþá betra,
komdu og sjáðu sjálf.
Heimilisfangið er
10086 Sunset Boulevard.
Hataðu mig ekki, Joe.
Ég gerði það því ég þarfnast þín.
Ég þarfnast þín sem aldrei fyrr.
Sjáðu mig.
Sjáðu hendurnar á mér,
andlitið, undir augun.
Hvernig get ég unnið ef ég
tærist upp út af þessu?
Þú veist ekki hvað ég hef
gengið í gegnum undanfarið.
Ég keypti byssu. Stóð fyrir
framan spegilinn en gat það ekki.
Ekki standa þarna og hata mig.
Æptu á mig, sláðu mig
en ekki hata mig.
Segðu þú hatir mig ekki, Joe.
Hér er númer 10079, Connie.
Hlýtur að vera þarna.
- Betty, ég kem með þér.
- Nei, þetta verður allt í lagi.
Ég elska þig, Joe.
Ég elska þig, Joe.
Ég elska þig.
Hvað ætlarðu að gera, Joe?
Hvað ætlarðu að gera?
Allt í lagi, Max. Ég fer til dyra.
Halló, Betty.
Ég er svo hrædd.
Er þetta eitthvað hræðilegt?
Komdu inn.
Hefurðu einhvern tíma komið í
gamla Hollywood höll?
Frá því þegar fólk þénaði 18.000
dali á viku skattlaust.
Gættu þín, flísarnar eru hálar.
Valentínó dansaði þarna.
- Býrðu hér?
- Vissulega.
- Hver á húsið?
- Hún.
- Hver?
- Horfðu í kringum þig.
Ef þú manst ekki eftir andlitinu,
kannastu við nafnið. Norma Desmond?
- Var hún í símanum?
- Viltu drykk?
Það er alltaf til kampavín
og nóg af kavíar.
- Því hringdi hún í mig?
- Afbrýðissöm.
Séð svona mikið drasl? Hún lét
flytja loftið frá Portúgal.
Og sjáðu þetta.
Hennar eigin sýningarsalur.
Ég kom ekki til að sjá hús.
Hvað með Normu Desmond?
Ég er að reyna að segja þér það.
Þetta er risastórt hús.
Átta svefnherbergi. Ílagt baðker
í öllum baðherbergjum.
Það er keilusalur í kjallaranum.
Það er einmanalegt hér
svo hún fékk sér félaga.
Mjög einfalt.
Eldri kona, vel í efnum.
Yngri maður,
ekki efnaður.
- Geturðu lagt saman tvo og tvo?
- Nei.
- Hér eru fleiri vísbendingar.
- Nei, ég heyrði þetta ekki.
Ég fékk ekki þessi símtöl
og ég hef aldrei komið hingað.
Náðu í dótið þitt og förum.
Allt dótið mitt?
Átján jakkaföt, handgerðu
skóna, sjötíu skyrtur,
ermahnappana, lyklakippurnar
og sígarettuöskjurnar?
- Komdu, Joe.
- Koma hvert?
Í eins herbergis íbúð
sem ég get ekki borgað,
aftur til sögu sem kannski
selst og kannski ekki?
- Ef þú elskar mig, Joe.
- Heyrðu, elskan, vertu praktísk.
Ég er með gott dæmi í gangi hér.
Langan samning, engin skilyrði.
Mér líkar það.
Það er kannski ekki aðdáunarvert.
Þið Artie megið vera aðdáunarverð.
Ég get ekki horft á þig, Joe.
Hvað með að leita að dyrunum?
Þessa leið, Betty.
Gangi þér vel, Betty. Þú mátt
ljúka handritinu á leið til Arizona.
Þegar þið Artie komið aftur,
ef ykkur langar í sund...
...þá er laugin hér.
Takk, elskan. Takk, Joe.
Joe.
Má ég koma inn, Joe?
Ég er hætt að gráta.
Mér líður aftur betur.
Segðu þú sért ekki reiður.
Segðu mér að allt
sé eins og það var, Joe.
Joe.
Hvað ertu að gera, Joe?
- Hvað ertu að gera?
- Ég er að pakka.
- Ertu að fara frá mér?
- Já, ég er að því, Norma.
Þú gerir það ekki. Max! Max!
Þakka þér fyrir öll fötin og
og fyrir að fá að nota allt dótið.
- Afgangurinn er í skúffunni.
- Þú átt það.
Ég tæki það en það er of fínt
fyrir skrifborð í Dayton, Ohio.
Þetta er ekkert. Þú færð hvað
sem þú vilt. Hvað viltu?
Peninga?
Þú værir að sóa þeim.
Ég er ekki hæfur í starfið lengur.
Þú mátt ekki fara. Max!
Ég get ekki lifað án þín.
- Þú veist ég óttast ekki dauðann.
- Það er þitt mál.
Þú heldur ég hafi búið þetta til
með byssuna? Jæja.
Sjáðu? Þú trúðir mér ekki.
Heldurðu að ég þori ekki?
- Jú, ef það gerir gott atriði.
- Þér stendur á sama.
En hundruðum þúsunda ekki!
Þú værir að drepa þig fyrir tómu
húsi. Áhorfendurnir löngu farnir.
- Það er lýgi. Þeir vilja mig enn.
- Nei, það gera þeir ekki.
- Hvað um DeMille?
- Hann var að hlífa þér.
- Kvikmyndaverið vildi bílinn þinn.
- Hvað þá?
DeMille fékk ekki af sér að
segja þér það. Ekkert okkar.
Þetta er lýgi. Þeir vilja mig.
Ég fæ bréf á hverjum degi.
Segðu það, Max. Gerðu henni greiða.
Segðu það verði engin mynd.
Einu aðdáendabréfin eru
þau sem þú skrifar.
Það er ekki satt. Max!
Frúin er stærsta stjarnan
af þeim öllum.
Ég fer með töskur hr. Gillis.
Þú heyrðir þetta. Ég er stjarna.
Fimmtug kona. Fullorðnastu.
Það er ekkert að því að vera 50,
nema þú reynir að vera 25.
Mesta stjarnan af þeim öllum.
Bless, Norma.
Enginn yfirgefur stjörnu.
Það gerir mann að stjörnu.
Joe! Joe!
Joe!
Joe!
Stjörnurnar eru eilífar, ekki satt?
Jæja, hér komuð þið inn.
Aftur við laugina.
Laugina sem ég vildi.
Það er farið að daga og búið
að mynda mig þúsund sinnum.
Síðan náðu þeir í nokkra
krókstjaka og fiskuðu mig upp
afar varlega.
Fyndið hvað fólk verður
nærgætið þegar maður deyr.
Þeir komu mér á þurrt
eins og skutluðum hval...
Og skoðuðu skemmdirnar,
fyrir skýrsluna.
Allt húsið var á iði, löggur,
blaðamenn, nágrannar.
Eins mikið húllumhæ og þegar
opnuð er ný verslun.
Meira að segja fréttamenn
með kvikmyndatökuvélar.
Þetta var frétt sem
allir gátu haft gaman af.
Allt þetta harðbrjósta fólk.
Hvað gerir það við Normu?
Jafnvel þó hún yrði sýknuð
fyrir rétti, ástríðuglæpur, geðveiki,
myndu blöðin fara með hana.
; ; Gleymd stjarna morðingi. ; ;
; ; Eldri leikkona. ; ;
; ; Glæsidrottning gærdagsins. ; ;
Skrifstofa dánardómstjóra.
Ég vil tala við dánardómstjóra.
- Hver er í símanum?
- Ég. Burt með þig!
Þetta er mikilvægara.
Afgreiðsla "Times"?
Hedda Hopper hér.
Ég hringi úr svefnherbergi
Normu Desmond.
Ekki vera að endurskrifa.
Taktu þetta niður beint. Tilbúin?
Þegar kemur að dögun á
morðstað, húsi Normu Desmond,
frægri stjörnu gærdagsins, hefur
hún orðið fyrir algjöru áfalli.
Þagnarhjúpur umlykur hana
í svefnherbergi húss hennar
við Sunset Boulevard...
Var þetta rifrildi?
Höfðuð þið átt í vanda áður?
Því var byssan þarna?
Hvar hittirðu þennan mann?
Hvaðan kom hann?
Hafðir þú einhvern tíma hugleitt
að gera svona lagað áður?
Var þetta þjófnaður? Greipstu
hann við að stela einhverju?
- Kvikmyndatökuvélarnar eru hér.
- Segðu þeim að fara.
Engar myndavélar núna.
Nú, fröken Desmond,
er eitthvað sem þú vilt segja?
Myndavélar? Hvað, Max?
- Myndavélarnar eru komnar.
- Er það?
- Segið hr. DeMille ég komi strax.
- Hvað er þetta?
Ein leið til að fá hana niður.
Höfum bílinn tilbúinn.
- Allt verður tilbúið, frú.
- Takk, Max.
Afsakið mig herrar mínir,
ég þarf að undirbúa atriðið.
- Hvað er að gerast?
- Einhver yfirlýsing?
Liggur fyrir játning?
- Er allt tilbúið?
- Um það bil.
- Ljósin tilbúin?
- Allt tilbúið.
Allt í lagi, viðbúnir!
Hljóð, allir!
Ljósin.
Tilbúin, Norma?
Hvaða atriði er þetta? Hvar er ég?
Þetta er hallarstiginn.
Ó, já, já.
Það er beðið eftir
prinsessunni niðri.
Ég er tilbúin.
Allt í lagi. Myndavélar. Byrja!
Svo þær rúlluðu eftir allt,
myndavélarnar.
Lífið, sérkennilega miskunnsamt,
sá aumur á Normu Desmond.
Draumurinn sem hún hafði haldið í
hafði loks umlukið hana.
Ég get ekki haldið áfram með
atriðið. Ég er of glöð.
Hr. DeMille, væri þér sama þó
ég segði nokkur orð? Takk.
Mig langar að segja hversu glöð
ég er að vera aftur í verinu.
Þið vitið ekki hvað ég hef saknað
ykkar. Ég fer aldrei aftur frá ykkur.
Því eftir "Salóme" gerum við
aðra mynd og enn aðra.
Þetta er líf mitt.
Verður alltaf. Ekkert nema þetta.
Bara við og myndavélarnar
og þetta dásamlega fólk
þarna úti í myrkrinu.
Jæja, hr. DeMille,
Nú er ég tilbúin fyrir nærmynd.